162 dni, 21 godzin, 39 minut i 42 sekundy - tak długo czekałem, aby znów wyruszyć na trasę na moim Cube Agree. Pierwsza jazda zawsze jest czymś w rodzaju testu, bo zimą nie potrafię usiedzieć spokojnie na miejscu i czegoś nie zmienić w moim podstawowym rowerze. A nawet jeśli czegoś nie modyfikuję, to przecież posezonowy przegląd roweru w moim wydaniu polega na rozkręceniu go do przysłowiowej ostatniej śrubki i zaglądnięciu w najmniejszą nawet dziurkę. Potem trzeba to wszystko złożyć, więc teoretycznie można popełnić jakiś błąd. Tym razem nie przeprowadziłem żadnych rewolucyjnych zmian, nie licząc całkowitej przebudowy kół, z których co prawda byłem zadowolony, ale chciałem być jeszcze bardziej. Najlepszą weryfikacją poprawności czegokolwiek jest praktyka, czyli w przypadku roweru po prostu droga. To ona bezlitośnie i bez skrupułów ujawni wszelkie niedoskonałości. Pierwsza jazda jest więc zawsze mniejszą lub większą niewiadomą. Na szczęście okazało się, że prawie wszystko działa tak, jak działać powinno. Żadnych stuków, pisków, trzasków, zgrzytów. A jeśli chodzi o koła, to żadnego bicia bocznego, ani niczego, co mogłoby się ujawnić po zaliczeniu kilku (kilkunastu) pozimowych dziur w małopolskim asfalcie. I tylko owijka po lewej stronie kierownicy zrobiła mi małą niespodziankę i zsunęła się nieco w stronę środka. Poza tym wszystko działało idealnie. Mogłem więc cieszyć się jazdą, wiosną, rowerem i ogólnie życiem.



Wiosenne selfie gdzieś na trasie.