Należąc do pierwszego pokolenia mieszkańców budynku, który został oddany do użytku 13 lat temu, zdążyłem zapomnieć o urokach życia w bloku. Duża w tym zasługa wyjątkowo spokojnych sąsiadów. Czasem tylko jakieś dzieci urządzą sobie poranną rekonstrukcję bitwy pod Waterloo, albo usłyszę dźwięki „Carmen”, dobiegające z mieszkania „pani starszej”, lub ktoś wali tłuczkiem w schab przed obiadem, ale poza tym jest cicho, spokojnie i bezpiecznie. Niestety dzisiejszego poranka na tym idyllicznym obrazie pojawiła się plama. Obudził mnie hałas dobiegający z klatki schodowej i walenie do drzwi mieszkania, które jest wynajmowane przez gościa, z którym mamy (my, czyli pozostali mieszkańcy) ciągłe problemy. Nieco zaspany wyszedłem zobaczyć, co się dzieje, a widok ten podziałał na mnie niczym kubek mega mocnej kawy. Jakkolwiek tabun nastolatków płci obojga, zdających się gonić bez celu tam i z powrotem sugerował, że impreza sylwestrowa była bardzo udana, to pozostałe elementy widoku raczej przeczyły tej tezie. Zakrwawione schody, młode dziewczyny prowadzące chłopaka z rozwaloną głową, wybita szyba w drzwiach wejściowych oraz odgłosy kopania w drzwi wspomnianego sąsiada, tudzież towarzyszące temu mało cenzuralne słowa sugerowały, że coś poszło nie tak. Wkrótce pojawiła się policja i po pewnym czasie wyprowadziła skutego kajdankami sąsiada. I dopiero wtedy zapadła cisza. Nie opłacało się wracać do łóżka. Zrobiłem więc to, co każdy szanujący się rowerzysta powinien zrobić w pierwszy poranek nowego roku – rozpocząłem nowy sezon!

Kraków po sylwestrowej nocy przypominał wymarłe miasto. Samochodów jak na lekarstwo, ludzi prawie w ogóle. Wszechobecny spokój. W takich warunkach mogłem cieszyć się jazdą, rozpoczynając kolejny rok rowerowych wyzwań. Tutaj zapewne powinien nastąpić opis moich planów i zamierzeń, ale niczego takiego nie mam. Chciałbym po prostu, aby rower nadal był moją pasją, która jest wspaniałym uzupełnieniem wszystkiego, czym zajmuję się na co dzień. Na przekór metryce chciałbym dalej przesunąć granice moich możliwości. Marzę też o odkryciu nowych, wspaniałych tras. Tym razem nie zakładam minimalnego dystansu, bo nie chcę jeździć dla kilometrów, ale dla przyjemności.

50 noworocznych kilometrów szybko upłynęło. Wróciłem do rzeczywistości. Wszedłem na klatkę schodową. Nic się nie zmieniło. Pod stopami nadal brzęczało szkło, a schody straszyły brunatnoczerwonymi plamami. Policja właśnie kończyła swoją pracę. Błyskał flesz, zapisywały się kolejne kartki protokołu, a na drzwiach feralnego mieszkania pojawiła się plomba. Jakoś dziwnie zaczął się ten rok.