Trwa walka o „dojechanie” do 8000 km w tym roku. Brakuje już naprawdę niewiele, ale czasu też mam jakby mniej. Na co dzień zaangażowany jestem w tak wiele przedsięwzięć, że coraz trudniej znajduję czas na beztroskie wyprawy rowerowe. Jeśli jednak mam chwilę wolnego czasu, a pogoda nie upiera się, aby zniweczyć me zamierzenia, wskakuję na rower i jadę. Dzisiaj pokusiłem się o odrobinę oryginalności i zamiast skierować się na nudne ścieżki rowerowe, od razu pojechałem do Kosocic, aby „przepalić” nogę po kilku słabych przejażdżkach. Wpadłem nawet na pomysł, aby zaliczyć ulicę Gruszczyńskiego, której końcówka była dawniej synonimem stromego podjazdu. Teraz nawet na zimowym rowerze z terenowymi oponami nie miałem większych problemów, aby bez zadyszki wyjechać na górę. Potem pojechałem do Swoszowic, ale taką bardziej okrężną drogą przez Lusinę. Ze Swoszowic pognałem (pojęcie raczej względne) w stronę ulicy Babińskiego, a potem przez Podgórki Tynieckie do Tynieckiej. W końcu wylądowałem przy Kolnej i wróciłem do miasta po wałach wiślanych. Myślałem, że to już koniec wyzwań na dzisiaj, ale jakieś dwa kilometry przed domem postanowiłem „zaszaleć” i na lekkim podjeździe w okolicy Tesco, pozostawić za sobą dwóch cyklistów, którzy akurat podążali w tę samą stronę. W rezultacie okazało się, że mam wyższe tętno maksymalne niż przypuszczałem, a przecież wcale nie byłem wypoczęty. Wynika z tego, że „pan w średnim wieku” ma jeszcze pewne rezerwy…



Wawel w ciemności wieczoru.


Jubilat przedświąteczny.