Mieszkam od tego miejsca o przysłowiowy rzut beretem, a jeszcze nigdy tam nie byłem. Wzgórze Kaim. Na nim pamiątkowy obelisk. To właśnie w tym miejscu 6 grudnia 1914 roku, armia austro-węgierska odparła atak wojsk rosyjskich, które chciały zdobyć Kraków. Stąd do Rynku Głównego jest zaledwie 10 km. Było więc blisko. Dzisiaj wybrałem się w to miejsce, ale bynajmniej nie dlatego, że chciałem zanurzyć się burzliwe odmęty historii tych ziem. Po prostu przejeżdżałem obok tabliczki informującej, że do wzgórza jest 500 metrów i pomyślałem, że pojadę tam, bo niby co mi szkodzi? 300 metrów asfaltu, a potem kamienie, trawa i błoto. No i cały czas w górę. Dałem radę, ale koła ślizgały się na grząskim gruncie. Dojechałem na szczyt, a tam dramat. Po pierwsze, pomnik powoli się rozpada. Po drugie, tuż obok rosną.. domy. Już prawie ocierają się o zabytek. Rozumiem, że brakuje mieszkań, że to bardzo atrakcyjna okolica, ale faktem jest, że niemal każdy wolny skrawek gruntu w Krakowie jest teraz placem budowy. Kiedyś jeszcze drzewa stanowiły ostatnią linię obrony przed żądnymi zysków deweloperami, ale niestety i one padły, ścięte piłami, napędzanymi idiotyczną ustawą.

Zatrzymałem się na chwilę obok pomnika, a potem pojechałem dalej. Nie miałem wiele czasu, więc chciałem go jak najlepiej wykorzystać. Dojechałem w okolice Mostu Piłsudskiego, a potem wróciłem do domu, odprowadzany przez promienie zachodzącego słońca.



Pomnik (i mój rower) na wzgórzu Kaim.


Ostatnie dni jesieni na wzgórzu Kaim.


Most Piłsudskiego.