Zgodnie z tradycją pierwszy śnieg nie utrzymał się zbyt długo. Wystarczyło trochę deszczu, subtelnie wyższa temperatura i po białym puchu pozostało już tylko wspomnienie. Kiepska pogoda nie zatrzymała mnie w domu i wczesnym popołudniem wyskoczyłem na krótką przejażdżkę. I chociaż kolejny raz „zasuwałem” w raczej miejskich klimatach, to dokładnie przez połowę trasy czułem się tak, jakbym pokonywał wielokilometrowy podjazd. Wszystko za sprawą bardzo silnego wiatru, który miejscami spowalniał mnie do niecałych 20 km/h i kilkukrotnie zmuszał do zrzucenia łańcucha na małą tarczę. Wiatr miał jednak tę zaletę, że idealnie oczyścił powietrze nad Krakowem, więc tradycyjny o tej porze roku temat smogu mnie nie dotyczył. Punktem zwrotnym trasy – także tradycyjnie – była kładka nad Wisłą przy autostradzie. Wcześniej musiałem jednak pokonać błotne rozlewiska.

Na marginesie… To naprawdę jakiś chory fenomen. Kładka ma już wiele lat, a wciąż nie ma do niej cywilizowanego dojazdu od ulicy Mirowskiej. Wystarczy trochę deszczu i trzeba przejeżdżać albo przez głębokie kałuże, albo brnąć w błocie.

Gdy zawróciłem w stronę Krakowa, nareszcie mogłem się odprężyć i zapomnieć, że do napędzania roweru potrzebna jest siła mięśni. Dzisiaj wystarczył ten sam wiatr, który wcześniej utrudniał mi jazdę. Powrót był więc szybki i prawie bezproblemowy. Prawie – bo kilka kilometrów przed celem zaczął padać mocniejszy deszcz.