Pracując zdalnie w domu i zerkając spoza monitora na świat za oknem, cieszyłem się, że nareszcie jest pogodnie i ciepło. Od czasu do czasu moje myśli wyrywały się więc z wirtualnej przestrzeni opisanej kodem źródłowym i wędrowały do świata stworzonego wszechmogącą ręką Stwórcy. Zastanawiałem się, dokąd pojechać w dzisiejsze popołudnie, aby nareszcie zobaczyć barwy jesieni, o tęsknocie do których pisałem poprzednim razem. Czym bliżej końca pracy, tym bardziej krystalizowały się pomysły i w końcu wiedziałem już, że na początku kolejnej przygody obiorę kurs południowy.

Wyruszyłem tuż przed popołudniowymi godzinami szczytu. Dość mocno wiało z zachodu, a więc jadąc na południe musiałem walczyć z bocznym wiatrem, który raczej nie jest kompatybilny z moimi kołami. To tylko czterdziestomilimetrowy stożek, ale to już wystarcza, aby wyraźnie odczuwać boczne podmuchy wiatru. Ciekawe, co czułbym, ujeżdżając koła z obręczami 56 lub 80mm? Jechałem w stronę Świątnik Górnych, gdzie miałem zamiar dokonać prostego wyboru: skręcam na wschód, czy na zachód? Gdybym wybrał opcję numer jeden, najpierw byłoby łatwo, bo miałbym wiatr w plecy. Z to powrót byłby nieco trudniejszy. Opcja numer dwa gwarantowała, że chociaż pomęczę się na początku, to potem będę mknął na skrzydłach wiatru. Wyboru pomogło mi dokonać niebo, które w międzyczasie pokryło się ciemnymi chmurami. Pomyślałem, że jeśli zacznie padać, to lepiej wracać z wiatrem niż pod wiatr. Na rondzie w Świątnikach Górnych skręciłem więc w prawo.

Kolejne punkty programu były rutynowe, ale ponieważ ostatni rzadziej jeżdżę, więc nie miałem odczucia nudy. Przejechałem przez Mogilany i skierowałem się do Radziszowa, zaliczając oczywiście ów słynny zjazd, na którym zawsze dochodzę do wniosku, że młodzieńczy czas szaleństwa już dawno minął i używanie hamulców to nie wstyd. Tak było i tym razem, a zresztą po drodze minąłem tak wiele samochodów, że tylko wariat ryzykowałby zjazd „na krechę”. Z Radziszowa pojechałem przez Rzozów do Skawiny, a ze Skawiny do Tyńca. Staram się nie korzystać ze ścieżki rowerowej na wałach wiślanych, ale dzisiaj zrobiłem wyjątek – pogoda i pora roku gwarantowały, że nie będzie tam wielu rowerzystów. Faktycznie – było pusto, więc napędzany połączoną mocą mięśni i wiatru, nie bacząc na lekką mżawkę, bardzo szybko wróciłem do Krakowa.



Widok na południe z okolic Radziszowa.


Pochmurne barwy jesieni.