Szukając pomysłu na pierwszą październikową aktywność (nie lubię tego słowa, ale jeszcze bardziej nie lubię słowa „przejażdżka”), przyszło mi do głowy, aby przypomnieć sobie trasy, które pokonywałem onegdaj na początku mojej rowerowej pasji. Jedną z nich był podjazd ulicami Chełmską, Rzepichy i Orlą pod obserwatorium. Pomysł od razu mi się spodobał i miał tylko jedną wadę. Musiałem w popołudniowych godzinach szczytu przedrzeć się przez miasto. Tutaj warto podkreślić, że dzień był szczególny, bo oto rozpoczął się rok akademicki, co oznacza, że liczebność mieszkańców gwałtownie wzrosła, a wraz z nimi liczba blaszanych, czterokołowych pojazdów. Moja wytrzymałość nerwowa została wystawiona na ciężką próbę, zanim wreszcie pojawiłem się w okolicach ulicy Olszanickiej. Na szczęście potem, gdy już skręciłem w Chełmską, zapadła błogosławiona cisza – byłem tylko ja (prawie), mój rower i gładki asfalt. Podjazd, który lata temu sprawiał mi niejaki problem, zdając się być stromym i ciągnącym w nieskończoność, dzisiaj okazał się łatwy i nadspodziewanie krótki. Nie zamierzałem więc wracać do domu, ale korzystając z okazji, że byłem we właściwym miejscu i czasie, zafundowałem sobie jeszcze szybki wypad do Morawicy i dopiero tam zawróciłem w stronę Krakowa. Wjechałem do miasta od strony ulicy Balickiej i wkrótce kolejny raz znalazłem się pośród setek samochodów, które wolno snuły się przed siebie. Znów musiałem przejechać przez centrum, ale tym razem poszło jakby sprawniej i tuż przed zachodem słońca zatrzymałem się przed domem.

Spojrzałem w kierunku czerwonej, rozmytej poświaty, skrywającej się za całunem jasnych chmur. Jutro nadejdą stamtąd opady deszczu, zmieniając żywe barwy w odcienie szarości i kładąc podwaliny pod jesienną nostalgię…