W ostatnich miesiącach na moich rowerowych trasach dominowały podjazdy. Pomyślałem, że może dobrze byłoby przypomnieć sobie, że w pobliżu Krakowa istnieją, nieliczne bo nieliczne, ale jednak płaskie okolice, pozwalające na poczucie wiatru we włosach (złośliwi dodają: i much w zębach). Wracając z pracy, przeszukiwałem w mojej głowie bazę danych tras rowerowych, starając się znaleźć „pomysł na” dzisiejsze popołudnie. Kwerenda zakończyła się sukcesem, chociaż plan był nieco dziwny. Założyłem bowiem, że po przejechaniu przynajmniej pięćdziesięciu kilometrów, wrócę do domu dokładnie tą samą drogą. Punkt docelowy nie był precyzyjnie określony, ale znajdował się w okolicach Uścia Solnego.

Wyruszyłem przed szesnastą. Jechałem na wschód, co oznaczało nieustanną walkę z silnym wiatrem. Noga jednak podawała, więc nie cierpiałem z tego powodu. Trasa była rutynowa – żadnych nowych dróg, skrótów, nieznanych miejsc. Po prostu dojechałem do Niepołomic, gdzie skierowałem się w stronę Szczurowej i podążając główną drogą, zbliżałem się do celu. Wiatr cały czas starał się popsuć mój dobry nastrój, dając miejscami nieźle w kość, ale mocno pochylony nad kierownicą, widziałem, jak cyferki określające dystans coraz bardziej zbliżają się do magicznej granicy 50 km, która oznaczała punkt zwrotny. Minąłem Ispinę, Świniary, Niedary i dotarłem do Uścia Solnego. Tuż za nim zawróciłem. Teraz miałem wiatr w plecy. Czułem się tak, jak czuje się pilot myśliwca po włączeniu dopalacza. Moja prędkość gwałtownie wzrosła. Mogłem odpocząć, ale pomyślałem, że póki nogi na to pozwalają, mogę mocniej pocisnąć. Ponownie przemknąłem przez Niedary, Świniary, Ispinę, Zabierzów Bocheński i Wolę Batorską. Zaraz potem byłem już w Niepołomicach i gnałem dalej przed siebie, by po pokonaniu kolejnych dwudziestu kilometrów, pojawić się w okolicach domu.

Dzisiejsza trasa była prawie zupełnie płaska i prawdę mówiąc… dość nudna. Potrzebowałem jednak takiej odskoczni od moich ulubionych pagórków. Dzięki temu chętniej do nich powrócę.