Przed dziesiąta rozpoczęła się moja 983 przygoda rowerowa. Muszę teraz zwracać uwagę na liczby, aby nie przeoczyć tej jubileuszowej, która jest coraz bliżej mnie. Jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, to dokonam tego we wrześniu lub na początku października. Oczywiście mam na myśli tylko te aktywności, które opisuję na moim blogu, a ten z kolei zacząłem prowadzić rok po zmianie trybu życia z nieruchawego na aktywny.

Moim dzisiejszym celem były Witanowice – wioska w powiecie Wadowickim. Trzy lata temu wspominałem o niej. Odwiedziłem ją wówczas po 27 latach. W tym roku przypadała więc okrągła, 30 rocznica. To dobry pretekst, aby się tam pojawić, zwłaszcza, że nie prowadzi do niej łatwa i płaska droga. Musiałem najpierw dojechać do Skawiny, a potem poruszać się w stronę Zebrzydowic. Ten fragment trasy był mocno pagórkowaty, ale potem było jeszcze ciekawiej. Przejechałem przez Stanisławów Dolny, do którego – wbrew nazwie – droga prowadzi w górę. Potem był Stanisławów Górny, który leżał jeszcze wyżej, więc w pełnym słońcu musiałem ostro „zapychać” pod górę. Odpocząłem nieco na zjazdach, a we wsi Babica nawet zatrzymałem się na chwilę, bo zauroczył mnie mały, niebieski domek stojący tuż przy drodze. W jego skromności i niedoskonałości było ukryte nienamacalne piękno, którego próżno szukać w tworach współczesnej cywilizacji. Właściciel tego domu, a może właściwsze byłoby określenie chatki, okazał się miłym człowiekiem. Zamieniłem z nim kilka słów, życząc wspaniałego dnia i pojechałem dalej. Po pokonaniu kolejnego podjazdu byłem już w Witanowicach i mogłem uciec do świata wspomnień…

„Daremne żale – próżny trud, bezsilne złorzeczenia! Przeżytych kształtów żaden cud nie wróci do istnienia” – pisał Adam Asnyk. Ale ja przecież nie pojawiłem się w tym miejscu, aby żałować, że nie mamy roku 1987, a ja nie jestem 21-letnim chłopakiem. Po prostu chciałem wrócić w miejsce, którego niewyraźny obraz cały czas kołacze się w mej pamięci. To był zupełnie inny czas. Ja byłem inny, Polska była inna, świat był inny. Krótki postój, kilka zdjęć i znów w drogę.

Z Witanowic pojechałem do Zygodowic, a potem do Ryczowa. Przez pewien czas jechałem trasą pierwszego etapu tegorocznego Tour de Pologne. Pojawiłem się więc w Łączanach, przejechałem na drugi brzeg Wisły, dojechałem do Czernichowa, a potem do Liszek. Stamtąd miałem już tylko przysłowiowe dwa kroki do zachodnich rogatek Krakowa. I jeszcze tylko przejazd przez całe miasto w niemiłosiernym upale, jeszcze ostatnie łyki życiodajnego płynu z bidonu, i wreszcie dotarłem do miejsca, skąd cztery godziny wcześniej rozpoczynałem nieco nostalgiczną eskapadę.



Domek, który mnie zauroczył.


Witanowice po latach.


Rzut oka za siebie…