Nie wiem, skąd się bierze w człowieku chęć stawiania przed sobą wyzwań. Czy jest to aspekt bezpośrednio związany z tzw. wiekiem średnim i jego słynnym kryzysem? Jeszcze niedawno miałem dość prostą, acz nie pisaną zasadę, że po „etapie” pagórkowatym funduję sobie przejazd przez okolice płaskie niczym biust enerdowskiej lekkoatletki. Tymczasem od końca czerwca gustuję w zaliczaniu mocno pofałdowanych tras, zaliczając przewyższenia w granicach tysiąca metrów, hołdując zasadzie: czym trudniej, tym lepiej. Słońce przygrzewa, pot kapie na błyszczącą ramę Cube, a ja, z zadowoleniem wymalowanym na twarzy, uparcie pokonuję kolejne sekwencje podjazdów i zjazdów, szczęśliwy jak szkrab w piaskownicy.

Nie inaczej było dzisiaj, a ponieważ coraz trudniej znajduję nowe trasy w mojej okolicy, wpadłem na pomysł, aby utrudniać sobie te znane. I właśnie w ten sposób, po przejechaniu około 50 raczej łatwych kilometrów, znalazłem się w Bilczycach, gdzie zaczęła się zabawa. Najpierw wspiąłem się do Sławkowic, a potem zjechałem do Huciska. Potem podjazd do Dobranowic z poprawką do Raciborska. Tam zaliczyłem szalony zjazd, popsuty nieco przez traktor, którego kierowca sprawiał wrażenie, jakby miał zamiar zajechać mi drogę. Musiałem więc zwolnić. Po chwili znów jechałem w górę do Koźmic Małych, gdzie skręciłem na południe i po przejechaniu ledwie jednego kilometra, skręciłem w stronę Dolnej Jankówki. Szybki zjazd i kolejny podjazd. I znów zjazd. I znów podjazd – do Gorzkowa. Zabawa trwała nadal. Zjechałem do Sieprawia, ale tylko po to, aby rozpocząć ostatnią tego dnia wspinaczkę. Tym razem do Świątnik Górnych. Potem pozostał mi już tylko pagórkowaty powrót do Krakowa, ale w porównaniu z wcześniejszymi, te pagórki były już tylko lekkimi zmarszczkami na powierzchni małopolskiej krainy.