Dzisiaj było na tyle gorąco, że nie byłem pewien, czy pomysł, aby zaliczyć trasę sowicie obdarzoną pagórkami, jest rozsądny. Jednak ponieważ nie lubię rezygnować ze swoich zamierzeń, zaopatrzyłem się tylko w dodatkową butelkę wody mineralnej i pojechałem.

Plan zakładał, że dojadę do Łapanowa, a potem udam się na południe, gdzie będę miał okazję poruszać się po rzadko odwiedzanych lub wręcz nieznanych drogach. Założenia te w pełni zrealizowałem i w Łapanowie skręciłem na południe, gdzie początkowo nic się nie działo, czyli po prostu było prawie płasko. Atrakcje zaczęły się w Boczowie, gdzie skręciłem w boczną drogę i zacząłem wspinaczkę do Knyszowa. Wspinaczka to zbyt duże słowo, bo jakoś podejrzanie lekko mi się jechało. Droga była co prawda wąska, ale jej nawierzchnia idealna lub prawie idealna. Dość szybko zameldowałem się na szczycie podjazdu, a potem miałem okazję podnieść poziom endorfin na szybkim zjeździe do wsi Kawec. Tam skręciłem na zachód i pojechałem do Raciechowic. Po drodze przejechałem przez Zegartowice, czyli rodzinną miejscowość Rafała Majki, który mniej więcej w tym samym czasie przeżywał dramat na 9 etapie Tour de France, usiłując dojechać do mety po fatalnym upadku. Przed Raciechowicami musiałem zmierzyć się z kolejnym podjazdem, ale potem był zjazd do wsi Czasław, gdzie skierowałem się na północ z zamiarem dojechania do Dobczyc.

Jak już wielokrotnie wspominałem, z Dobczyc nie ma łatwej, czyli płaskiej drogi do Krakowa. Jedynym dylematem pozostaje tylko wybór jednego z – powiedzmy – trzech wariantów trasy. Ja wybrałem ten najpopularniejszy, czyli drogę przez Dziekanowice, Rudnik i Koźmice Małe. Niewiele jednak brakowało, abym dzisiejszą przygodę zakończył na rondzie w Dobczycach, gdzie na 100% byłem przekonany, że kierowca audi kombi przede mną spokojnie wjedzie na rondo przed nadjeżdżającymi z lewej strony pojazdami. Okazało się, że kierujący miał zupełnie inne odczucia i znienacka depnął na hamulec, gdy ja właśnie mocno depnąłem na pedały. Awaryjne hamowanie w moim wydaniu było na tyle mało skuteczne, że oczami wyobraźni widziałem siebie rozpłaszczonego na tylnej klapie niemieckiego auta. Koniec końców udało mi się skręcić w ostatniej chwili i tylko moja lewa dłoń miała okazję pogłaskać twór niemieckiego przemysłu motoryzacyjnego.

Dalsza część trasy minęła bez niespodzianek. Z Koźmic Małych pojechałem do Gorzkowa, a stamtąd do Wieliczki. Ostatnim akcentem był podjazd ulicą Krzemieniecką do Drogi Rokadowej, skąd miałem już tylko skromne 5 kilometrów do domu.



W okolicy Knyszowa.