Mieszkam w takim rejonie Krakowa, skąd mam przysłowiowe dwa kroki na południe i na wschód. Z tego powodu są to najczęściej odwiedzane okolice, gdzie znam już każdy kamyczek i każdy ubytek asfaltu. Muszę się więc nieźle nagłowić, aby w tych rejonach wybrać taką trasę, która prócz radości z jazdy, zaoferuje mi piękno nieznanych widoków. Zupełnie inaczej wygląda sprawa terenów położonych na północ i na zachód od Krakowa. Tam bywam relatywnie rzadko, bo najpierw muszę przejechać przez całe miasto, co w popołudnie dnia powszedniego jest raczej średnio dobrym pomysłem. Gdy jednak się na to zdecyduję, mam szansę znaleźć miejsca, których nie znałem wcześniej, lub o których zdążyłem zapomnieć. Tak właśnie zrobiłem dzisiaj, wyruszając w bezkompromisową trasę, nie zważając, że do pokonania mam sto dwadzieścia kilometrów i jakieś tysiąc metrów przewyższeń.

Początek był mało atrakcyjny, bo musiałem przejechać przez całe miasto, aby znaleźć się w okolicach Balic. Trwało to niemiłosiernie długo, co pogrzebało nadzieję na niezłą średnią, chociaż akurat o tym w ogóle dzisiaj nie myślałem. Z drugiej strony, taka spokojna jazda była niezłą rozgrzewką, co było ważne w perspektywie planowanego dystansu i profilu. Z Balic pojechałem do Zabierzowa, gdzie powoli zacząłem wchodzić w klimat dzisiejszej wyprawy. To dziwnie brzmi, jeśli dodam, że poruszałem się w stronę Krzeszowic. Cóż bowiem może być fajnego na tej prostej drodze? Otóż, nie jechałem prostą, główną i ruchliwą drogą, ale wybrałem kręty i pagórkowaty szlak, wiodący przez Bolechowice, Więckowice, Brzezinkę, Rudawę, Pisary i Siedlec. Nie narzekałem więc na nudę, z radością oczekując na najlepsze, które miało nadejść za Krzeszowicami. W tej radości był jednak malutki zgrzyt. Mój żołądek zaczął się lekko buntować, co w perspektywie osiemdziesięciu kilometrów, które miałem przed sobą, nie wyglądało zbyt dobrze. Przed oczami miałem już obrazy Michała Kwiatkowskiego pędzącego do najbliższego pensjonatu i Toma Domoulina ściągającego gacie w rowie. W głowie zrodziła się więc wątpliwość, czy dalsza jazda ma sens? I pomyślałem: „co mi tam – najwyżej zaliczę średnio fajną przygodę”. Przestałem skupiać się na problemie, odrzucając negatywne myślenie i skupiając się na pięknie Bożym Słowem stworzonego świata. On otaczał mnie zewsząd, subtelnie wprowadzając w drgania struny dobrych uczuć.

Uduchowiony, szczęśliwy, pozytywnie nastawiony do świata, za Krzeszowicami jąłem wspinać się ku niebu. Spokojna, cicha, mało uczęszczana droga wiodła przez las. Mych uszu dobiegał łagodny szum listowia, plusk strumieni, śpiew ptaków. Cała natura zdawała się grać hymn pochwalny. Nie czułem zmęczenia, poddając się temu nastrojowi, zatapiając się w świątyni przyrody, wielbiąc mojego Boga, który przecież nie musiał tworzyć świata, ale to zrobił, i zrobił to doskonale. Czułem Jego obecność w każdym skrawku zieleni, w każdej krystalicznie czystej kropli wody i w każdym promieniu słońca, które filuternie błyskało spoza koron drzew. Od czasu do czasu mijałem kapliczki, ale one wcale nie były tutaj potrzebne. Bóg nie potrzebuje wizerunków, symboli, rytuałów, wyuczonych na pamięć modlitw. To religia, a religię stworzył człowiek. Boga poznaje się wyłącznie przez wiarę i rozmawia z Nim językiem wiary. Jadąc w górę, miałem na to dużo czasu…

Najwyższy punkt trasy osiągnąłem nieopodal Gorenic – wsi, której nazwa kojarzy mi się z Bałkanami. A potem znów jechałem przez lasy i wkrótce dotarłem do Olkusza. Całkiem niedawno dwa razy „ocierałem” się o to miasto. Dzisiaj nareszcie do niego wjechałem. Ale nie na długo, a w zasadzie na bardzo krótko, bo szybko skręciłem na zachód i odbiwszy na drogę 773, skierowałem się w stronę Skały. Przede mną znów wyrosły pagórki, ale nie czułem zmęczenia, więc sprawnie zaliczałem kolejne podjazdy, aż do Sułoszowej, gdzie nareszcie mogłem odprężyć się na długim zjeździe do Pieskowej Skały. Wiele razy byłem już w tym miejscu, ale wciąż fascynuje mnie jego piękno. Przyjeżdżają tutaj całe wycieczki, ludzie robią tysiące zdjęć i z podziwem patrzą na magiczne krajobrazy. Dzisiaj było jednak cicho, a okolica sprawiała wrażenie pogrążonej w letargu. Niedługo potem minąłem tablicę z napisem „Skała” i rozpocząłem ostatni znaczący podjazd. Za skałecznym rynkiem skręciłem w stronę Krakowa, od którego dzieliło mnie około dwudziestu kilometrów. Nie byle jakich, bo dwudziestu kilometrów prawie cały czas w dół. Zasłużyłem dzisiaj na tę nagrodę! A później pozostał jeszcze przejazd przez całe miasto, bo przecież byłem w jego północnych rejonach, a mieszkam na południu.

Tak oto spędziłem popołudnie szóstego dnia lipca. To był dobry dzień, dobre popołudnie, dobry czas…



Leśne uroki na drodze do Gorenic.


Najczęściej fotografowany kawał wapienia w Polsce, czyli Maczuga Herkulesa.