A więc mamy lipiec. Pierwszy wakacyjny miesiąc. Niestety tylko z nazwy, bo pogoda jakaś taka dziwna. Z rowerowego punktu widzenia temperatura jest całkiem do rzeczy, ale czy musi tak wiać? Widocznie musi, skoro wieje. Zresztą z naturą raczej trudno jest dyskutować i zamiast narzekać, trzeba po prostu wsiąść na rower i ruszyć przed siebie. Dzisiaj tak właśnie zrobiłem, z tym, że wcześniej przygotowałem sobie plan.

Zacząłem od dojazdu do Skawiny przez Górę Borkowską, Podgórki Tynieckie, Tyniecką i Tyniec. Potem tak długo jak tylko mogłem, unikałem wjazdu na drogę numer 44. Przejechałem więc przez Kopankę, Kopankę Drugą, Przerytą, Ochodzę, Facimiech. Pamiętam, że kiedyś naśmiewałem się, że nazwy w stylu Kopanka lub Przeryta doskonale oddają jakość tutejszego asfaltu. Od tego czasu wszystko się zmieniło i gładki asfalt w połączeniu z prawie zerowym natężeniem ruchu, sprawiają, że można w pełni rozkoszować się jazdą. Sielanka skończyła się w Wielkich Drogach, bo tam, chcąc nie chcąc, musiałem już wjechać na wspomnianą drogę 44, łączącą Kraków z Oświęcimiem. Pięć i pół kilometra, które dzieliły mnie od skrętu w prawo za Brzeźnicą, może nie były walką o przetrwanie, ale z pewnością nie należały do odprężających. Jakkolwiek większość kierowców zachowywała bezpieczny odstęp, to zdarzali się tacy, którzy uznali, że pół metra jest wystarczającym zapasem. Jechałem dość szybko, aby ograniczyć do minimum przebywanie na tej swoistej „linii frontu”. Za Brzeźnicą nadeszło wybawienie i boczną drogą spokojnie dojechałem do Łączan. Tam przejechałem na drugi brzeg Wisły, co symbolicznie zapoczątkowało drugą część trasy.

Tym razem nie skręciłem natychmiast na wschód, ale w poszukiwaniu urozmaicenia, pojechałem w stronę Alwernii. To oczywiście oznaczało, że będę jechał w górę, a ponieważ noga była podejrzanie dobra, cieszyłem się już na samą myśl, że to, co płaskie, właśnie się skończyło. Z Alwerni pojechałem do Grojca, a potem do Rudna i Tenczynka. Wkrótce jechałem już drogą numer 79 w stronę Zabierzowa. To był średni pomysł, bo ta droga także nie zalicza się do super bezpiecznych dla rowerzystów, ale przecież trzeba sobie radzić w każdych warunkach. Ja musiałem sobie radzić przez ponad jedenaście kilometrów, ale były to dobre kilometry, bo przecież tym razem wiało mi w plecy, co w połączeniu z dobrą nogą przekładało się na wielce sympatyczną wartość ponad 40 km/h na „budziku”. W tym tempie szybko dotarłem do Zabierzowa, skręciłem w stronę Skały Kmity i wkrótce zameldowałem się w Balicach. Kończyła się dzisiejsza przygoda. Jeszcze tylko spokojny powrót do Krakowa w promieniach coraz bardziej czerwonego słońca.