Mając nieco dość jazdy spontanicznej i kombinowania, którędy mam pojechać, aby zaliczyć „standardową setkę powszednią”, poświęciłem przerwę śniadaniową w pracy na przygotowanie planu. Jak jest plan, to już nie trzeba mieć w głowie kalkulatora kilometrów sprzężonego z pajęczą siecią dróg. Po prostu się jedzie, a myśli można skierować na dowolnie wybrane tory, albo nawet na bocznicę i oddać się błogiej ucieczce do miejsca znanego jedynie mężczyznom, czyli do „nothing box”. Jak jest plan, to czas biegnie jakby inaczej, no i w każdej chwili wiadomo, ile jeszcze zostało do końca. A jeśli wiadomo, ile zostało do końca, to wiadomo także, jak rozłożyć siły, aby nie okazało się, że ostatnie kilometry będą walką o przetrwanie i nawet tubylec z widłami jadący na zardzewiałym Wigry, przemknie obok, pogrążając boleśnie nasze ego w odmętach upokorzenia i wstydu.

Jechałem więc podług planu, a plan był zawiły jak większość małopolskich dróg. Na początek dotarłem do Węgrzców Wielkich, potem zahaczyłem o przedmieścia Niepołomic, aby przez Przymiarki powrócić do Zakrzowa. Potem był Bodzanów i stromy podjazd pod tamtejszy kościół. Krótki zjazd i znów podjazd do Zabłocia. Następnie znów jechałem w dół, ale tylko po to, aby po kilku kilometrach rozpocząć podjazd do Łazan. Nie było upalnie, więc szło mi całkiem nieźle. Oznaczywszy drogę własnym potem, potem pojechałem kolejny raz w dół, rozpoczynając na dobre odprężającą część trasy. Odpoczynek dla mięśni trwał aż do wsi Marszowice, za którą rozpocząłem pokonywanie najładniejszego podjazdu tego dnia – do Klęczan i Kobylca. Droga wiła się przez las, miejscami tak gęsty, że aż ciemny. To był kulminacyjny punkt trasy. Od tej pory miało być już w dół, a potem płasko. Siedlec, Targowisko, Cikowice i Damienice były kolejnymi punktami na mapie dzisiejszej jazdy. Początkiem epilogu był przejazd przez Stanisławice, Kłaj, Szarów i Staniątki, a ostatnie kilometry pokrywały się w większości z pierwszymi. I tak oto minęło kolejne rowerowe popołudnie.