Dzisiejsza przejażdżka miała dwa oblicza. Tak różne, jak różna jest noc od dnia, woda od ognia, Dr. Jekyll od Mr. Hyde. Pierwsze oblicze to pierwsza połowa trasy. Mocna noga i wiatr w plecy, czyli przepis na szybką, energetyczną, ekscytującą jazdę. Licznik kilometrów zwariował – kolejne cyferki przeskakiwały w ekspresowym tempie. Ani się obejrzałem, a już przejeżdżałem przez most na Rabie w Uściu Solnym i nawet przyszła mi do głowy myśl, aby jechać dalej, przynajmniej do Szczurowej. Rozmyśliłem się jednak i na najbliższej stacji benzynowej zakręciłem zgrabne kółko, aby po chwili odkryć drugą stronę medalu. Wiatr uderzył mnie w twarz niczym dłoń zdradzonej niewiasty. „Skończyło się rumakowanie” – pomyślałem, nie przeczuwając, że to dopiero początek kłopotów. Skręciłem w stronę Mikluszowic, aby uciec przed wiatrem w bezpieczną gęstwinę Puszczy Niepołomickiej. To był dobry pomysł, ale na kilka kilometrów przez Niepołomicami zupełnie mnie odcięło. Piłem dużo i regularnie, więc to nie odwodnienie. Zabrałem ze sobą jednak zbyt mało batonów energetycznych i teraz to się zemściło. Całkowity brak energii, niskie tętno, żałosna moc… A do domu miałem jeszcze spory kawałek. W dodatku pod wiatr. Licznik kilometrów już nie szalał. Wolno i dostojnie zmieniał cyfry, niczym nie przypominając samego siebie sprzed półtorej godziny. Cierpliwie przemierzałem przestrzeń znaczoną powierzchnią asfaltu, szukając w myślach przyjemnych obrazów, aby odwrócić uwagę od zmęczenia. Jeszcze dziesięć, jeszcze pięć, jeszcze kilometr. Ostatnią „hopkę”, którą zawsze „przeskakuję” na przełożeniu 50/23, zaliczam dzisiaj na 34/28. Ale stąd mam już tylko 800 metrów, 3 zakręty. Stop. Nareszcie.