Nigdy nie ukrywałem, że jestem fanem Tomasza Jarońskiego i pozostałych komentatorów Eurosportu, specjalizujących się w kolarstwie. Trzeba mieć naprawdę szczególne zdolności i charyzmę, aby przez kilka godzin mówić ciekawie, z polotem, dystansem do rzeczywistości i poczuciem humoru. Umówmy się, że prawie na każdym wyścigu, przez większość jego czasu kolarze tylko jadą i niewiele się dzieje, a dopiero ostatnie kilometry są emocjonujące. Gdyby nie błyskotliwy komentarz, nawet fani kolarstwa nie wytrzymaliby długo przed telewizorem. Zresztą wystarczy obejrzeć jakąkolwiek transmisję kolarską na TVP, aby zrozumieć, czym jest komentatorskie dno… Jednak nie o tym chciałem napisać. Wspomniany Tomasz Jaroński ma cudowną umiejętność tworzenia nowych form językowych. Do historii przeszło chociażby „Przemiec” jako określenie Przemysława Niemca. A kilka dni temu usłyszałem, że „Maciej Paterski jest kolarzem pagórkowatym”. Oczywiście każdy znawca kolarstwa wie, o co chodzi. Maciek istotnie nie błyszczy w sprintach, na alpejskich podjazdach „objadą” go górale, ale na pagórkach może poszaleć.

Doszedłem do wniosku, że ja – oczywiście w mocno amatorskim wydaniu – także jestem „kolarzem pagórkowatym”. Nie cieszą mnie płaskie i monotonne przestrzenie. Ciężkie podjazdy, choć lubię je z ambicjonalnych powodów i sądzę, że potrafiłbym każdy z nich pokonać, także nie są moją najsilniejszą stroną – musiałbym pewnie zrzucić kolejne kilka kilogramów, co przy niecałych 10% tłuszczu byłoby trudnym wyzwaniem. Co innego pagórki. Co innego krótkie, choćby strome podjazdy. To jest mój ulubiony żywioł. To jest mój świat, który zaczyna się niemalże na progu mojego domu.

Ja, „kolarz pagórkowaty”, wskoczyłem dzisiaj w ulubiony żywioł małopolskich pagórków. Pognałem do Skawiny, a później przez Radziszów i Podolany dotarłem do Stanisława Dolnego. Niby „dolny”, a wcale nie leży na dole. Tajemnica jego nazwy odkrywa się kilka kilometrów dalej i ponad sto metrów wyżej, gdzie zlokalizowano Stanisław Górny. A potem Kopytówka i zjazd do wsi o mojej ulubionej nazwie Marcyporęba. Przeciąłem drogę 44 w Nowych Dworach i dojechałem do Wisły. Skręciłem na zachód, dotarłem do Łączan i przejechałem na drugi brzeg. Do Czernichowa miałem odpoczynek od pagórków, a potem znów góra-dół na trasie przez Dąbrowę Szlachecką, Rączną i Liszki aż do Morawicy. Tam zakończyła się dzisiejsza przygoda i pozostał powrót przez cały Kraków do miejsca, z którego wyruszałem niecałe cztery godziny wcześniej.

„Kolarz pagórkowaty” zaliczył kolejne pagórki…



Okolice Marcyporęby.