Nie miałem pomysłu, dokąd mam pojechać. To dziwne, bo przecież tylko w sobotę mam szansę na zaliczenie długiej i ciekawej trasy, a tymczasem w głowie pustka. Wsiadłem na rower i ruszyłem przed siebie w poszukiwaniu idei. Kilka miejskich kilometrów i nadal nic. Trochę frustrujące. Ale w końcu zaświtała pewna myśl. Północ. Pojadę na północ. Dość szybko przejechałem przez całe miasto, dotarłem do ulicy Górnickiego i skręciłem w Dożynkową, aby przez Witkowice wspiąć się do Bibic. Używam słowa „wspiąć” raczej z przyzwyczajenia, bo istotnie kiedyś ten podjazd robił na mnie wrażenie, a teraz jest po prostu drogą prowadzącą nieco w górę, na której prędkość nieco spada, a tętno nieco rośnie. W Bibicach byłem więc wkrótce, przez moment jechałem, a raczej zjeżdżałem na zachód, a potem znów skręciłem na północ. To nie była do końca dobra decyzja, ponieważ skończył się asfalt. Jestem uparty jak nie wiem co, więc nie zawróciłem, ale polną drogą jechałem w stronę Woli Zachariaszowskiej. Długo to trwało, bo oszczędzałem rower z jednego, bardzo prostego powodu, iż jedynym moim sponsorem jestem ja sam. Gdy już dotarłem do cywilizacji mierzonej twardą nawierzchnią, pojechałem na zachód. Fajnie było, a jeszcze fajniej się zrobiło, gdy dojechałem do dawno nieodwiedzanej Korzkwi. Tam zaliczyłem krótki podjazd, ale ten z gatunków przez duże „P”. Garmin w pewnym momencie pokazał nawet 24%, ale tak dobrze to jednak nie było. Później przejechałem przez Maszyce i Smardzowice. Był tam jakiś festyn, odpust, albo „pieron wie co”. Faktem jednak jest, że lawirowałem wśród dziesiątek samochodów i setek ludzi (a dzwonka przecież nie mam, bo w takiej maszynie to obciach), zastanawiając się, co ja tutaj robię? W końcu dotarłem do drogi 794 i skręciłem w stronę Skały. A potem stało się coś, czego nie mogę zrozumieć. Dojechałem do końca Cianowic i… odechciało mi się jechać dalej. Nagle poczułem, że po prostu wolę być w domu. To dziwne, ale skoro tak, to nie będę na siłę przekonywał się, żeby jechać dalej. Na najbliższym skrzyżowaniu zawróciłem i pomknąłem w stronę mojego miasta.

Na tym nie kończy się historia sobotniej wycieczki. Nadszedł czas mycia roweru. Zdjąłem koła, a rower trafił na stojak serwisowy. Pozostał tak do niedzieli. Rano podszedłem do niego i ot tak, bez powodów, a może z przyzwyczajenia, nacisnąłem jeden z przycisków zmiany przełożenia. Nic się nie stało. Szybko sprawdziłem stan baterii Di2. Pustka… 0%. Jak to możliwe, skoro jeszcze wczoraj było 60%? Nie wiem, jak to się stało, na razie nie zastanawiam się nad tym, ale gdybym nie zawrócił, to ostatnie kilometry pokonywałbym na jedynym dostępnym przełożeniu.