Wczoraj miałem mało czasu i dużo energii, a dzisiaj miałem dużo czasu i mało energii. Nie mogłem jednak spokojnie pozostać w domu, gdy za oknem trwa cudowny spektakl spóźnionej wiosny. Faktem jest, że rower miał dzisiaj konkurenta w postaci… tworzenia sterownika systemowego Windows. Jako programista starej daty uwielbiam takie niskopoziomowe zabawy, gdzie bylejakość i niedoświadczenie kończy się wyświetleniem BSOD, czyli „Blue Screen of Death” (laikom zaś tłumaczę, że niskopoziomowe nie oznacza niskiej jakości, ale poziom działania programu w systemie operacyjnym). Tak więc lubię jedno i drugie, czyli rower i programowanie i jeszcze kilka innych aspektów życia, o których teraz nie będę wspominał. Mimo istnienia konkurencji dla roweru, pomyślałem, że będzie to doskonały czas, aby zastanowić się nad tym i owym, gubiąc przy okazji parę kalorii i rozwijając półwieczne mięśnie.

Plan był mało ambitny i zakładał pomknięcie pod wiatr na wschód, a następnie ukrycie się przed słońcem w pełnią życia słynącej Puszczy Niepołomickiej. Pojawiam się tam dość regularnie, bo wciąż nie może mi się znudzić to królestwo życia i jedna z ostatnich ostoi natury. Dookoła mnie padają drzewa, powalone mocą kretyńskiej ustawy, a zamiast nich wyrastają martwe, zimne i bezduszne bryły apartamentowców. W puszczy jest życie, jest duch, jest spokój i cisza, chociaż nie w dosłownym znaczeniu. Ta cisza jest pełna dźwięków: śpiewu ptaków, szumu wiatru, pomruków dzikiej zwierzyny. Lubię to miejsce i jego klimat. Tam myślę, tam czasem gadam sam ze sobą, tam się modlę. Tam od czasu do czasu uciekam do mojego „nothing box” (to mają tylko faceci). Wracam tam często bez względu na porę roku. Wróciłem tam także dzisiaj.



Słoneczne popołudnie w Puszczy Niepołomickiej.


„Wycieniowany”