Dzisiaj wszystko było łatwe, chociaż teoretycznie takie być nie powinno. Zrezygnowałem bowiem z pokusy beznamiętnego pedałowania po płaskim asfalcie na rzecz eksploracji zielonych wzgórz, szczodrą ręką natury i w niezwykłej wprost obfitości posadowionych na południe od Królewskiego Miasta. Nie mając opracowanego i zapisanego w pamięci Garmina szczegółowego planu, zdałem się na romantyczną grę spontanicznych wyborów. Tak więc trasa rodziła się na bieżąco i nic nie było z góry przesądzone.

Zacząłem dość typowo od dojazdu do Zakrzowa, gdzie skręciłem na południe i gdzie rozpoczęła się moja przygoda z zielonymi wzgórzami. Przejechałem przez Bodzanów, Suchorabę, Świątniki Dolne, Niegowić, Niewiarów, Pierzchów, Nieznanowice, Chrostową, Kamyk, Wolę Wieruszycką, Wieruszyce, Ubrzeź i dotarłem do Łapanowa. Skręciłem w stronę Gdowa. Trochę obawiałem się kolejnych kilometrów, ale okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo noga podawała wyjątkowo gładko i bezboleśnie. Trzykilometrowy podjazd za Łapanowem padł moim łupem bez zadyszki, a potem mogłem już napawać się szybkim i krętym zjazdem do Zagórzan. Na kolejnych pagórkach tylko raz użyłem małej tarczy i wkrótce wjeżdżałem do Gdowa. Po następnych ośmiu kilometrach byłem już na przedmieściach Dobczyc, ciesząc się jak dziecko, że stąd do Krakowa nie ma łatwych dróg. Napędzany pasją i entuzjazmem, spokojnie pokonałem podjazd do Dziekanowic i równie spokojnie kontynuowałem jazdę w stronę Koźmic Małych. Tam skręciłem w stronę Gorzkowa, a w Gorzkowie wybrałem kontynuację jazdy w kierunku zachodnim, dzięki czemu wkrótce pojawiłem się w Świątnikach Górnych. Typowy był początek dzisiejszej trasy, a teraz zapowiadał się typowy koniec. Do Krakowa wróciłem ulicą Myślenicką, a na deser zaliczyłem jeszcze podjazd ulicą Sawiczewskich.

Na całej trasie towarzyszyła mi piękna pogoda. Widok słońca i błękitu dodatkowo wzmocnił mój optymizm i radość. Mógłbym tak jechać i jechać, czekając aż niebo zostanie zamalowane czerwienią zachodu. Tak, to był naprawdę super dzień…