Wyjrzałem o świcie za okno i ujrzawszy piękne słońce już miałem radośnie zaśpiewać, aż nagle mój wzrok padł na nieliczne postacie przyodziane w zimowe kurtki, nad którymi mocno kołysały się grube konary drzew. A więc bez zmian. Dzisiaj znów będę walczył.
Walka miała być długa i ciężka, bo po pierwsze, uparłem się, że zaliczę setkę, a po drugie, że pojadę na wschód, czyli pod wiatr. Pomny problemów ze skurczami sprzed dwóch dni, tym razem rozpocząłem delikatnie, oszczędzając siły na pierwszych kilometrach, powoli znajdując odpowiedni rytm, sukcesywnie przygotowując się do dalszych zmagań. To nie było łatwe, bo jadąc pod wiatr, nie da się oszczędzać zbyt dużo sił. Kluczyłem więc, często zmieniając kierunki, aby dać sobie chwile wytchnienia. Pojechałem do wsi Węgrzce Wielkie, a potem przez Grabie dotarłem do Niepołomic. Wróciłem do Zakrzowa, pojechałem do Staniątek, a następnie jadąc przez Podłęże, ponownie zawitałem do Niepołomic. Potem był Szarów, Kłaj, Targowisko, Stanisławice, Damienice i wreszcie Proszówki, gdzie skręciłem do Bochni. Już wiedziałem, że uda mi się przejechać sto kilometrów, bo za mną było już ponad sześćdziesiąt, a przede mną około czterdziestu. Byłem już dość zmęczony i znużony walką z wiatrem, więc teraz spodziewałem się łatwiejszej drogi powrotnej. Jednak miałem przed sobą sporo pagórków, począwszy od mojej ulubionej bocheńskiej ulicy, czyli Górnego Gościńca. Ten szlak zaprowadził mnie aż do wsi Chełm. Tam zjechałem do drogi numer 94, którą zamierzałem wrócić do Krakowa. Jakkolwiek wiatr wiał mi w plecy, nie mogę powiedzieć, że ten ostatni fragment dzisiejszej wyprawy był czystą przyjemnością. Kilkadziesiąt kilometrów jazdy pod wiatr i zmagania się z temperaturą raczej październikową niż majową, zrobiły swoje. Ostatnie pagórki pokonywałem niespiesznie i na miękkich przełożeniach.
Do domu wróciłem zadowolony i uśmiechnięty. To nic, że bolały mnie uda. To nic, że bolała mnie… ****, bo długie spodenki, w których jechałem, posiadały jedynie wspomnienie po „pampersie”. To nic, że byłem przewiany na wszystkie strony. Pasja sprawia, że nie ma złych stron. Nie istnieją negatywy, rewersy i cienie. I tak trzymać!



Taki sobie widoczek z Górnego Gościńca.