Założenie było proste: zaliczyć przynajmniej stówę. Pogoda ładna, dzień długi, do wiatru już się przyzwyczaiłem, więc nie ma wymówek. Planu nie miałem, więc trasa budowała się na bieżąco, co ma tę zaletę, że nigdy nie wiadomo, gdzie człowieka rower poniesie, oraz tę wadę, że trzeba samemu czuwać nad dystansem. W tym jednak mam pewne doświadczenie, więc pełen optymizmu wsiadłem popołudniu na rower i pomknąłem przed siebie. W słowie pomknąłem nie ma cienia przesady, bo wiaterek istotnie mi pomagał, a dzisiaj świadomie i dobrowolnie zdecydowałem się na to, że pierwsza część trasy będzie z wiatrem, a martwić będę się potem.

Zaliczyłem krótką rozgrzewkę w okolicy domu, a potem tradycyjną trasą, czyli przez Czarnochowice i Węgrzce Wielkie, pojechałem do Zakrzowa. Tam skręciłem na południe i dojechałem do Bodzanowa, gdzie ponownie skierowałem się na wschód. Jechałem lokalną drogą, równoległą do dziewięćdziesiątki czwórki, na której musiałem się zmierzyć z dość solidnym podjazdem do wsi Słomiróg. Liczyłem, że potem odprężę się na szybkim zjeździe, ale nic z tego nie wyszło, ponieważ do wsi dotarła cywilizacja w postaci… kanalizacji. Droga na zjeździe była rozkopana, więc musiałem przypomnieć sobie, jak to drzewiej bywało, gdy zasuwałem po bezdrożach na „góralu”. Kłopoty z asfaltem skończyły się w Zagórzu, czyli w kolejnej wsi za Słomirogiem. Tam wpadłem na pomysł, aby kolejne kilometry wiodły po wspomnianej wcześniej drodze numer 94. Tak też uczyniłem, a jadąc po idealnie gładkim asfalcie, kalkulowałem w głowie, dokąd i którędy mam pojechać, aby nie mieć kłopotu z zamierzonym dystansem i nie „dokręcać” potem na siłę brakujących kilometrów. Gdy już narodził się zarys koncepcji, gdy już pokonałem pagórki w okolicach Brzezia, to zjechałem z głównej drogi, wróciłem się do tejże wsi, a stamtąd najpierw pojechałem do Szarowa, a później do Kłaja. Tam znów trochę pokombinowałem, aby dorzucić do kolekcji dodatkowe kilometry, a gdy już skończyłem kombinować, skierowałem się do Targowiska, Cikowic, Damienic i Proszówek. Już wiedziałem, że „dobicie” do setki ma wszelkie znamiona powodzenia, ponieważ znałem każdy kilometr na trasie, którą chciałem pokonać. Osiem kilometrów do Mikluszowic minęło „jak z bicza strzelił”. A potem skręciłem do Puszczy Niepołomickiej. Tam skończyła się bajka pt. wiatr w plecy, ale pomyślałem, że nic mnie to nie obchodzi. Rzadko trzymam kierownicę w dolnym chwycie, ale to był właśnie ten moment. Maksymalnie zmniejszyłem opory powietrza i mogłem jechać nieco tylko wolniej niż do tej pory. Szesnaście kilometrów dalej byłem już w Niepołomicach, po kilku kolejnych wjeżdżałem do wsi Grabie, a wkrótce potem do Brzegów. Tam mogłem wybrać najkrótszą drogę, ale utrudniłem sobie życie. Nie bacząc na lekkie „zapieki” w udach, przejechałem jeszcze przez Śledziejowice do obwodnicy Wieliczki i dopiero stamtąd skierowałem się w stronę ulicy Potrzask, na której licznik dystansu przekroczył setkę. Do domu miałem już tylko cztery kilometry, ale to nie był spacerek. Pomimo pierwszych oznak zmęczenia nie chciałem tracić dobrej „średniej”, więc mocniej nacisnąłem na pedały i przeciwstawiając się sile natury w postaci przeciwnego wiatru, w dobrym tempie dotarłem do domu.

To był dobry dzień i dobry czas. Kolejny raz dziękuję Bogu, że dał mi pasję, która sprawia, że żyjąc na tym świecie, mogę uciec od niego, by znaleźć ciszę, zatrzymać czas, wyjść poza codzienność, pomyśleć o tym wszystkim, co naprawdę ma znaczenie, a nie jest tylko kilkudziesięcioletnią chwilą, która w końcu przeminie.