Po kilku deszczowych dniach nadeszła „sucha” sobota. Tzn. prawie sucha, bo patrząc przez okno o poranku, widziałem mokry asfalt. Widziałem też ludzi „opatulonych” w kurtki i chroniących głowy przed wiatrem. A więc znów wieje – pomyślałem i nawet przeleciała mi przez głowę koncepcja, aby zafundować sobie dzień bez roweru. To nawet mogłoby mieć sens, bo w pracy znów mały „Sajgon”, co przekłada się na „extra job” w domu, a popołudnie miałem zarezerwowane na spotkanie z pastorem Randy Boyd’em, więc kilka godzin lenistwa nie byłoby niczym złym. Jednak miałem już kilka mało aktywnych dni, więc stwierdziłem, że jadę i koniec kropka.

Wyjątkowo ściągnąłem ze ściany tzw. rower zimowy, czyli Ridley X-Bow, bo chociaż drzewa jak zwykle wystrzeliły zielenią w jedną noc, to sobotnie przedpołudnie było wiosenne raczej w teorii niźli w praktyce. Na trasie jednak okazało się, że spokojnie mogłem śmignąć na Cube Agree i sprawdzić przy okazji nowe okładziny hamulcowe. Deszczu nie było, asfalt w zdecydowanej większości był suchy, temperatura była całkiem znośna i tylko wiatr mnie irytował. Irytował, bo jak długo jeszcze muszę go znosić? Dzień w dzień wieje i wieje i wieje, a jak nie wieje, to akurat wtedy siedzę w domu. Na lekkim Agree pewnie miałbym trochę lżej, ale z drugiej strony X-Bow szedł jak czołg, niewzruszony podmuchami.

Było fajnie, chociaż głównie po mieście. Było fajnie, chociaż niezbyt szybko i niezbyt długo. Kolejne kilkadziesiąt kilometrów dopisałem do tegorocznego bilansu. Porównując z ubiegłym rokiem, to wciąż niewiele, ale tym razem ma być więcej radości, a mniej statystyk… Przynajmniej w teorii.



Świeża zieleń na wzgórzu Bonarki.