Nie ścigam się, nie biorę udziału w ustawkach, nie startuję w Tour de Pologne Amatorów. Po prostu jeżdżę, czerpiąc z tego przyjemność, radość, zdrowie. Rower to moja pasja i już. Faktem jednak jest, że zwracam uwagę na moje statystyki i cieszę się, gdy widzę postęp, gdy jeżdżę szybciej, gdy coraz łatwiej pokonuję coraz dłuższe dystanse, a na podjazdach nie towarzyszy mi zadyszka. Obserwowany progres sprawił, iż zacząłem uważać siebie za dość zaawansowanego amatora. Na tyle zaawansowanego, że posiadającego „moralne” prawo poruszania się na wypasionym rowerze. Zawsze bowiem uważałem, że sprzęt powinien być dobrany mniej więcej proporcjonalnie do umiejętności. Chociażby po to, aby uniknąć żenującego widoku, gdy mocno sapiący gość, jadący na Dura-Ace, jest na luzie wyprzedzany przez człowieka na Sorze, albo nawet na rowerku kupionym w hipermarkecie. Wydawało mi się więc, że jakkolwiek nie byłem, nie jestem i nie będę profesjonalnym kolarzem, to potrafię już to i owo, a więc mogę zaszaleć. I z takim przeświadczeniem żyłem do dzisiaj.

Dzisiaj wybrałem się na popołudniową przejażdżkę. Tak na marginesie chciałbym zaznaczyć, że nie cierpię słowa „przejażdżka”, ale niestety język polski jest bardzo ubogi nie tylko w kwestii wyznawania miłości (kocham cię, miłuję cię i… to chyba koniec). Trening to nie był, wyprawa też nie, eskapada również. Pozostaje przejażdżka. No więc wybrałem się na przejażdżkę, podczas której przez pierwsze 45 kilometrów musiałem walczyć z przeciwnym wiatrem. Pojechałem na wschód do Bochni, poruszając się raczej płaską trasą wiodącą przez Szarów i Kłaj. W Bochni zawróciłem, wiatr zaczął mi sprzyjać, a ja wybrałem powrót przez mój ulubiony Górny Gościniec, a następnie po drodze numer 94. Ta część trasy była więc mocno pagórkowata. Cały czas, zarówno pod wiatr jak i z wiatrem, jechało mi się dobrze, czułem się wypoczęty, więc starałem się nie oszczędzać i mocno naciskałem na pedały. Zadowolony z siebie wróciłem do domu i postanowiłem przyjrzeć się danym.

Kilka dni temu zainstalowałem wersję „trial” aplikacji WKO4. To profesjonalna aplikacja pozwalająca na analizę plików z mierników mocy. Jest wykorzystywana przez wielu sportowców, zarówno zawodowych jak i zaawansowanych amatorów do kontrolowania swoich postępów. Kosztuje 169 dolarów, a więc całkiem sporo, ale – jak już wspomniałem – zainstalowałem na próbę darmową wersję, która działa przez 14 dni. Wrzuciłem doń plik z Garmina i… przeżyłem mały szok. Okazało się, że profil mocy wygenerowany na podstawie dzisiejszej wyprawy zalicza mnie ledwie do poziomu pomiędzy „umiarkowanym” a „zadowalającym” i to nie w każdym przedziale czasu. Są takie, gdzie reprezentuję poziom „rekreacyjny”. Dla przyzwoitości sprawdziłem jeszcze dane z ubiegłego roku, co nieco poprawiło mi humor, bo w niektórych przedziałach sięgałem poziomu „dobry”, ale były też takie, gdzie schodziłem poniżej „rekreacyjny”. Oczywiście mógłbym powiedzieć, że nigdy nie miałem odpowiedniej motywacji, nigdy się nie ścigałem, nigdy nie jechałem „w trupa”. Fakt jednak pozostaje faktem – panie Piotrze, nie jesteś pan wybitnym kolarzem amatorem, nie jesteś pan nawet dobry, jesteś pan przeciętny.

Lekcja pokory? Tak. Ale co z tego. Na szczęście jeżdżę dla przyjemności, więc kolejnym razem znów wsiądę na rower z radością, oczekując niesamowitych wrażeń i wspaniałych doznań. W końcu to moja pasja. I tylko gdzieś tam przeleci przez głowę myśl – może zamienić Dura-Ace na Sorę?



Profil mocy źródłem pokory…