Już wczoraj wiedziałem, że tej soboty sobie nie odpuszczę. Zapowiadał się piękny i słoneczny dzień, czyli idealne warunki, aby przetestować nowy rower na zdecydowanie dłuższej trasie niż wczoraj. Jednak znów nie byłem panem swojego czasu, ponieważ wczesnym popołudniem mieli nas odwiedzić moi teściowie, a więc wypadało być wtedy obecnym nie tylko duchem, ale i ciałem. Miałem tylko jedną możliwość, którą oczywiście była świadoma i dobrowolna pobudka o porze, która nie przystoi w sobotę. Już więc o świcie piłem mocną kawę, ale myliłby się ten, kto myślałby, że wyłącznie rower zaprzątał wszystkie zakamarki mojej głowy. Nic z tych rzeczy. Kawę piliśmy wspólnie z Moniką i rozmawialiśmy o niesamowitej postaci, jaką był... prorok Elizeusz. Zainteresowanych odsyłam do 2 Księgi Królewskiej, bo naprawdę warto, a ja wracam do głównego wątku.

Tym razem przygotowywałem się do wyjazdu w nieco mniejszym pośpiechu aniżeli kilkanaście godzin wcześniej. Spodziewając się dłuższej jazdy, zaopatrzyłem się w stosowną liczbę batonów energetycznych oraz dwa pełne bidony. Dokładnego planu trasy nie przygotowałem, ale miałem kilka pomysłów, z których każdy prowadził mnie na południe, ale różnymi drogami. Wszystko wykrystalizowało się dopiero wtedy, gdy o 9:17 ruszyłem przed siebie.

Wiosna jest czasem, kiedy ponownie odkrywa się piękno dawno nieodwiedzanych tras. Pozwoliłem sobie odtworzyć jedną z moich ulubionych, którą nie podążałem przynajmniej od jesieni ubiegłego roku. To pętla wiodąca przez Gdów, Dobczyce i Świątniki Górne. To trasa, na której jest praktycznie tylko jeden dłuższy płaski odcinek pomiędzy Gdowem a Dobczycami. Poza tym dominują mniejsze i większe pagórki, które w sumie dają całkiem przyzwoitą wartość przewyższeń. Byłem oczywiście skupiony na testowaniu nowego roweru. Dłuższy dystans daje już pewien obraz całości. Najbardziej interesowało mnie, czy nowe siodełko faktycznie okaże się wygodne. Doświadczenie nauczyło mnie, że kluczowym momentem jest sześćdziesiąty kilometr. Jeśli miewałem kłopoty, to właśnie wtedy. Dzisiaj spokojnie dojechałem do tego mitycznego kilometra i nie czułem nic niepokojącego. Jechałem więc dalej, pokonując kolejne dziesiątki i wciąż wszystko było w porządku. Mam więc podstawy, aby twierdzić, że wieloletnie poszukiwania wygodnego siodełka zakończyły się sukcesem. Sam rower także zachowywał się bez zarzutu. Po raz pierwszy w życiu korzystałem z „Synchro-Shift”, czyli synchronicznej zmiany przełożeń. Wkrótce napiszę o niej coś więcej w technicznej części mojego bloga. Inna nowość, czyli kierownica, także okazuje się bardzo wygodna, o czym wspominałem już wczoraj. Aby jednak nie było zbyt „cukierkowo”, muszę napisać, że wczorajsze narzekanie na hamulce zostało potwierdzone. Wkładki Clarks CP202 okazały się niewypałem. Wcale nie dlatego, że słabo hamują, ale przede wszystkim dlatego, iż „zebrały” z obręczy trochę opiłków aluminium i zaczęły robić za „frezarkę”.

W sumie przejechałem nieco ponad sto kilometrów. To pierwsza setka w tym roku i na dodatek dość wymagająca jak na pierwszą dłuższą wyprawę. Najważniejsze, że wciąż odczuwam niesamowitą frajdę z jazdy i „nim pierwsza seta zaszumi w głowie” już planuję następne…