Mroźna noc, a po niej piękne słońce, delikatny wiatr i relatywnie ciepło. Mogłoby się wydawać, że to idealne warunki na trening. Niestety nie tutaj, nie w Krakowie. Niska temperatura oznacza, że piece hulają, aż miło. Brak wiatru oznacza, że wszystko co wylatuje z kominów, wisi nad miastem. No i mamy cały ten syf, czyli smog. To wkurzające, że smog po raz kolejny jest myślą przewodnią mojego wpisu, ale właśnie taka jest rzeczywistość, na której zmianę przyjdzie poczekać do września 2019 roku. To termin, w którym mają zniknąć ostatnie piece węglowe w moim mieście. Niestety ten ambitny plan jest zagrożony, ponieważ pewien prezes pewnego ugrupowania, pełniący de facto rolę premiera, zamierza oprzeć polską gospodarkę na… węglu. Nie energetyka jądrowa, nie farmy wiatrowe, nie technologie przyszłości, ale technologiczne średniowiecze. Normalnie strach się bać, bo nie wiadomo, co jeszcze może powrócić z ciemnych otchłani wieków średnich? Chodzą słuchy, że parafialne stosy, na których raz w miesiącu, a może nawet w każdą niedzielę, będziemy ku uciesze gawiedzi palić jedną czarownicę, a jeśli czarownic zabraknie, to tych, którym nie jest po drodze z miłościwie panującymi.

Prawdę mówiąc, ja też postawiłbym na węgiel, ale nie po to, aby go bezproduktywnie palić, lecz żeby wykorzystać go na miarę XXI wieku. Karbonowe ramy, kierownice, sztyce, obręcze i cały szereg innych elementów nie dziwią już nikogo. Jednak ostatnio w serwisie Global Cycling Network obejrzałem materiał o pierwszym rowerze, którego ramę wykonano z… grafenu. Jej waga to 750 gramów, ale podobno nic nie stoi na przeszkodzie, aby zbudować ramę ważącą zaledwie 350 gramów. Postępu się nie zatrzyma i wcześniej lub później doczekamy się ultralekkich rowerów. Szkoda tylko, że nie w Polsce. W Polsce będziemy budować… kopalnie.

No i proszę. Więcej napisałem o węglu niż o dzisiejszej przejażdżce. Pomimo trucizny zawieszonej w powietrzu, cieszyłem się ze słońca i starałem się uciec tam, gdzie teoretycznie było mniej niezdrowo, czyli gdzieś w okolice Puszczy Niepołomickiej. Zaliczyłem więc trasę Kraków – Niepołomice – Kraków, ale trudno uważać ją za „zdrową”. Rzut oka na mapę zanieczyszczeń nie pozostawiał żadnych złudzeń. Kolejny raz kiełkuje we mnie myśl, aby kupić rower stacjonarny. Może nie te wrażenia, może nie ten „fun”, ale przynajmniej zdrowo, w zaciszu domowym i jak będzie trzeba, to z maską przeciwgazową na gębie.