Trochę się dzisiaj wkurzyłem w pracy, więc z tym większą energią wyruszyłem w krótką trasę. Dobrze jest odreagowywać frustracje w bezpieczny dla otoczenia sposób. Źle, że w ogóle frustracje się zdarzają. Nie jestem jednak zbudowany z tytanu i stali, więc to i owo przeżywam, chociaż muszę przyznać, że od nawrócenia jest i tak zdecydowanie lepiej. „Mięsem” nie rzucam, nie martwię się o przyszłość i generalnie myślę pozytywnie. I właśnie z takim pozytywnym nastawieniem wyruszyłem przed siebie.

Energia mnie rozpierała, więc jadąc w stronę Węgrzców Wielkich, sukcesywnie oddalałem się od domu. Potem skręciłem na północ, przejechałem przez Grabie, za którymi skierowałem się na zachód z zamiarem spokojnego powrotu do domu. Na krakowskich przedmieściach wpadłem ma pomysł, aby przedłużyć sobie wycieczkę i to był błąd. Mniej więcej po godzinie od wyruszenia z domu zaczęły mi marznąć dłonie. Ten miesiąc niezaprzeczalnie jest najchłodniejszym styczniem, w którym przyszło mi jeździć rowerem, ale założyłem przecież rękawice, pod które włożyłem jeszcze dodatkowe ocieplacze. Niestety na niewiele się to zdało. Z każdą chwilą dłonie stawały się coraz sztywniejsze i coraz mniej sprawne, a do celu miałem jeszcze kilka kilometrów. Jedynym sposobem na rozgrzanie była mocna praca w połowie czwartej strefy tętna. Serce szybciej pompowało krew i od razu robiło się cieplej, co subtelnie poprawiało także stan moich dłoni. Do ideału jednak sporo brakowało, więc nie ukrywam, że z wielką ulgą dotarłem do domu.