Sobota. Czekałem na nią z nadzieją, że nareszcie będę mógł wyruszyć na trasę za dnia. Miałem już dość monotonnego przemierzania tych samych dróg spowitych ciemnością wieczoru. Sobota jednak nie przywitała mnie piękną pogodą. I nawet nie chodzi o to, że było chłodno, bo pod koniec listopada ma prawo być zimno, ale o to, że Kraków pogrążony był we mgle i w smogu. Jasność była więc wyłącznie pozorna, sprawiając, że widok za oknem był raczej alegorią depresji niż pozytywnego nastawienia do rzeczywistości. A ja tymczasem byłem nastawiony na maksa pozytywnie, więc nie zastanawiając się długo, ani nie narzekając, wyszedłem z domu i tuż przed jedenastą wyruszyłem przed siebie.

Początek był spokojny, rutynowy i… mglisty. Przejechałem przez Węgrzce-Wielkie, Zakrzów, Szarów i dotarłem do Targowiska. Potem przejechałem przez most na Rabie i skręciłem na południe. Cały czas jechałem we mgle i było coraz chłodniej. Nie traciłem jednak nadziei i w końcu moja wiara została nagrodzona. Za Nieszkowicami wyjechałem z mgły i znalazłem się w zupełnie innym, pogodnym, przejrzystym, pozbawionym smogu, cieplejszym świecie. Widok ten dodał mi energii. Przejechałem przez Kamyk, a w Ubrzeziu skręciłem w stronę Łapanowa. Tam skierowałem się na północ, dobrowolnie godząc się na zaliczenie pierwszego od wielu dni, sensownego podjazdu. Szło mi nadspodziewanie sprawnie i nawet nie zauważyłem, kiedy zaliczyłem sto pięćdziesiąt metrów przewyższenia. Zjechałem do Marszowic, żałując nieco, że na wąskiej, krętej i miejscami mokrej drodze, nie puściłem nieco ułańskiej fantazji.

W okolicach Niegowici znów zanurzyłem się we mgle. Wkrótce zameldowałem się w Brzeziu, gdzie zamierzałem wjechać na drogę 94. Musiałem jednak nadłożyć kilka kilometrów, bo wjazd był zablokowany przez koparkę, która – koparki tak już mają – robiła dziurę w ziemi. Potem nie było już żadnych niespodzianek. Bezpiecznie jechałem poboczem, z rzadka wyprzedzany przez nieliczne samochody. Moja „rowerowa” sobota powoli kończyła się. Od poniedziałku znów będę musiał przestawić się na „ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę”.



Okolice Woli Wieruszyckiej