Nie mieszkam na południu Italii (celowo używam tej formy, nie tolerując, nie rozumiejąc i protestując przeciwko nazwie „Włochy”), więc nieubłaganie zbliża się moment, kiedy moja szosówka pójdzie w kilkumiesięczną odstawkę, a ja przesiądę się na rower zimowy. Czas ten poświęcam na drobiazgowy przegląd podstawowego roweru i zazwyczaj dokonuję wówczas mniejszych lub większych modyfikacji. Na te drugie, czyli większe, tym razem raczej się nie zanosi, bo nieskromnie powiem, iż niewiele mogę ulepszyć, ale kilku pomniejszych zmian zapewne dokonam. Szkopuł w tym, że ich sens lub bezsens ujawnia się dopiero na wiosnę, gdy teoria konfrontuje się z praktyką setek przejechanych kilometrów. Postanowiłem zatem, że zanim dam odpocząć Fenixowi, sprawdzę w „praniu” przynajmniej jedną rzecz, którą chcę zmienić. A zachciało mi zmodyfikować nieco geometrię roweru, poprzez obniżenie kierownicy o skromne półtora centymetra. Zauważyłem bowiem, że coraz częściej, żeby nie powiedzieć: zawsze, przyjmuję dość mocno pochyloną pozycję. Obniżenie kierownicy powinno więc sprawić, że moje ręce będą mniej zgięte w łokciach. Zmiana niewielka, ale przemnożona przez przynajmniej kilkadziesiąt kilometrów przejechanych na rowerze, może okazać się zabójcza dla komfortu jazdy.

Dzisiejsza przejażdżka była więc pierwszym testem. Test się powiódł, to znaczy, że nie czułem żadnych negatywnych zjawisk w postaci bólu lub jakiegokolwiek innego dyskomfortu. Prawdę mówiąc, w ogóle nie poczułem różnicy. Jeśli kolejny test również nie wykaże niczego złego, jest duża szansa, że zimą dokonam ekstrakcji kolejnego kawałka rury sterowej widelca.