Dwa oblicza miała dzisiejsza przejażdżka. Po przejechaniu pierwszych dziesięciu kilometrów czułem się całkowicie odwirowany z energii. Byle pagórek stawał się trudnym wyzwaniem, w powietrzu zdawało się brakować tlenu, a przed oczami malowały się zaśnieżone obrazy rzeczywistości na wzór ekranów źle dostrojonych telewizorów. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy jest sens, abym jechał dalej i brnął w tym zmęczeniu w imię niewłaściwie pojętego sensu mej rowerowej pasji? Czyż nie lepiej byłoby wrócić, rozsiąść się wygodnie i oddać lekturze Słowa?

Wbrew wszystkiemu zdecydowałem się kontynuować jazdę. Przez kolejne kilometry nic się nie zmieniło na lepsze, ale na gorsze także nie. A więc była nadzieja, że dam radę. I w rzeczy samej tak właśnie się stało. Samopoczucie poprawiło się, siły powróciły, odzyskałem energię i moc była ze mną. Mogłem więc cieszyć się jazdą, i światem, i skromnymi przebłyskami błękitu pomiędzy szarością chmur, i wreszcie czerwienią zachodu słońca na progu kończącego się dnia.

Wracałem przez Brzegi. On stał w tym samym miejscu, co zawsze. Z długimi włosami, lekko zaniedbany, wspierający się na kulach, bez nogi, trzymający puszkę piwa w dłoni. Zamyślony, jakby nieobecny, patrzący przed siebie wzrokiem pełnym tęsknoty. Kiedyś myślałem: to dziwak. Lecz, gdy narodziłem się na nowo, zrozumiałem, że go oceniam, chociaż nic o nim nie wiem. Nie znam jego historii, ale już zdążyłem go zaszufladkować, skategoryzować, zmierzyć wzrokiem i zważyć rozumem. Zrobiło mi się głupio i postanowiłem, że za każdym razem, gdy będę obok niego przejeżdżał, pozdrowię go uniesioną znad kierownicy dłonią. Zrobiłem to dzisiaj. Tak zwyczajnie, od serca. A na jego twarzy pojawił się uśmiech – tak szczery, jak uśmiech dziecka. I ujrzałem równie prawdziwą radość w jego oczach. Tak niewiele czasem potrzeba…



Czas powrotu