Po dwóch dniach zasłużonego odpoczynku w gościnnych progach teściów mych umiłowanych (uwierzcie, są naprawdę cudowni), nadszedł czas, by kontynuować rowerową eskapadę w kierunku zachodnim. Pretekstem był pomysł, aby spędzić kilka dni u rodziny Moniki, którą onegdaj losy rzuciły w okolice Oławy. Spojrzałem na mapę, chwilę pomyślałem i wkrótce miałem gotowy plan trasy.

Zapowiadano duże zachmurzenie i przelotne opady deszczu, ale tym razem nie przejąłem się pogodą. Spokojnie zjadłem śniadanie i tuż przed południem wyruszyłem w drogę. Nie zamierzałem oczywiście poruszać się głównymi drogami, lecz eksplorować boczne drogi, wijące się pośród żyznych pól, od czasu do czasu kryjące się w leśnej gęstwinie. Przejechałem przez Rozmierkę, Kadłub, Krasiejów i Ozimek. Wkrótce znalazłem się w okolicach Jeziora Turawskiego. Dojechawszy do Kotorza Wielkiego, zboczyłem z głównej drogi, aby zawitać do Turawy. Tam zatrzymałem się naprzeciwko niszczejącego, XVIII-to wiecznego pałacu.

Przeszłość zaklęta w martwych murach. A przecież wystarczy zamknąć oczy, aby usłyszeć muzykę, dobiegającą spoza rozświetlonych okien, za którymi jaśnie państwo w balowych kreacjach wirują w tańcu nieopodal suto zastawionych stołów. Ileż pokoleń zrodziło się w pałacowych pokojach? Ileż razy kunsztowne mozaiki zroszono łzami rozpaczy, gdy w migoczącym świetle gromnicy gasło czyjeś życie? Teraz to miejsce jest opuszczone, ciche i ciemne. Powoli umiera, zabierając do grobu echa przeszłości, która nigdy nie powróci. Ktoś kupił ten pałac za przysłowiowe psie pieniądze i pozwolił, aby umierał nadal. Spędziłem chwil kilka w jego magicznym cieniu. Zamyślony i smutny, bo przecież to miejsce zasługuje na to, aby tchnąć w nie nowe życie, wskrzesić wyblakłe kolory i wypełnić dźwiękami historii. Musiałem opuścić Turawę, ale jakaś część mojej duszy zagubiła się w pałacowych murach. Nie szukałem jej. Niech zostanie…

Jechałem dalej. Przejechałem przez Kolanowice, Lubniany, Brynicę, Kup, Chrościce i Popielów. Cały czas musiałem walczyć z zachodnim wiatrem, który psuł nieco radość z jazdy, ale kolarz musi być przygotowany na każde warunki. No, prawie każde. W pewnym momencie wjechałem na długi, prosty odcinek drogi pośród pól. Pech chciał, że akurat wtedy rozrzucano obornik. Smród był niemiłosierny, a ja nie miałem żadnej możliwości ucieczki. Nie mogłem też przyspieszyć, bo wtedy potrzebowałbym więcej tlenu – tlenu zmieszanego z raczej mało atrakcyjnym zapachem gówien. Ech… Dałem radę, bo musiałem, ale jakoś nie mam ochoty powtarzać tego doświadczenia. Powoli zbliżałem się do zachodnich granic województwa opolskiego. Przekroczyłem ją za wsią o orzeźwiającej nazwie Leśna Woda, a w Bystrzycy witałem już Dolny Śląsk. Do Oławy pozostały ostatnie kilometry. Potem przejazd przez centrum miasta i krótki odcinek dość kiepskiego asfaltu do wioski Ścinawa. Byłem na miejscu.

Tylko pozornie dzisiejsza trasa nie była wymagająca. Umiarkowany dystans i praktycznie brak przewyższeń sugerują, że powinna zostać zaliczona do rutynowych. Tymczasem przeciwny wiatr, drogi różnej, nie zawsze najlepszej jakości i mocno „aromatyczne” prace polowe sprawiły, że musiałem pracować solidniej niż planowałem. To dobrze, bo nie lubię banału i rutyny, które sprawiają, że potem trudno jest choćby kilkoma słowami opisać wrażenia z jazdy.



Jezioro Turawskie.


Niszczejący pałac w Turawie.


Umierające echa minionej świetności.


Kościół Matki Boskiej Anielskiej w Bystrzycy.