Lubię jasne sytuacje. Także w pogodzie. Jeśli ma padać deszcz, niech pada. Jeśli ma być słonecznie, niech będzie słonecznie. Tymczasem ostatnio aura jest całkowicie nieprzewidywalna i zaskakuje wszystkie znane mi portale pogodowe. Dzisiaj nie przejąłem się więc ostrzeżeniami synoptyków, milczeniem pominąłem słupki, liczby i wykresy, lecz zwyczajnie spojrzałem w niebo, a potem przebrałem się, wsiadłem na rower i pojechałem.

Trasa nie była zaplanowana. Pozwoliłem sobie na krótki miejski rekonesans, który szybko okazał się frustrujący, bo jak długo można lawirować pomiędzy samochodami, analizując w czasie rzeczywistym wszystkie sygnały docierające do mózgu za pośrednictwem zmysłów wzroku, słuchu, węchu i korzystając zapewne jeszcze z jakiegoś szóstego, bliżej nieokreślonego zmysłu, który już nieraz uchronił mnie przed katastrofą w ruchu lądowym. Czym prędzej uciekłem więc na wschód, najpierw w stronę Nowej Huty, a potem w stronę Niepołomic, by znaleźć kojącą ciszę i błogi nastrój odprężenia w zielonej przestrzeni Puszczy Niepołomickiej. Spokój spokojem, lecz poinformowany przez Garmina, że zbliżam się do segmentu „Droga Królewska od Niepołomic”, nie mogłem się powstrzymać i obudził się we mnie uśpiony dotychczas duch rywalizacji. Pomyślałem – co mi szkodzi, spróbuję. Spróbowałem, a widząc, że osiągam lekką przewagę nad samym sobą, postanowiłem, że zagnę się i zobaczę, na co mnie stać. Ponad sześć kilometrów dalej okazało się, że dałem radę. Poprawiłem nie tylko swój rekord, ale stałem się nowym liderem segmentu w serwisie Garmin Connect. Kolejne kilometry jechałem już spokojnie, a nawet rzekłbym, że dostojnie. Potem znów przyspieszyłem, ale bez szaleństw. I w takim rytmie jechałem już do końca.

Deszcz nie padał, kolejny raz udowadniając, że tysiące lat rozwoju ludzkości nie zaowocowały stworzeniem skutecznej metody przewidywania pogody. Nasze supernowoczesne technologie pozwalają zaledwie na stwierdzenie, że dzisiaj być może będzie padać, ale może być i tak, że padać nie będzie. Tak to potrafi przysłowiowa babka, co na dwoje wróżyła…

Deszcz w końcu spadł… kilka godzin później, gdy już smacznie spałem.