Z rowerowego punku widzenia lipiec jakoś nie układa się po mojej myśli. Minęła już jedna trzecia miesiąca, a mnie udało się zaliczyć, łącznie z dzisiejszym, ledwie trzy wyjazdy. Zamierzenia były oczywiście o wiele bardziej ambitne, plany tras przygotowane, a tymczasem – jak to w życiu bywa – na razie jest tak sobie.

Dzisiaj wyruszyłem o wiele później niż zazwyczaj czynię to w weekendy. Przed południem byłem w KdM’ie, a potem razem z Moniką wybraliśmy się na małą przejażdżkę, którą potraktowałem mocno rekreacyjnie. Byłaby to nawet niezła rozgrzewka, gdyby nie fakt, że po powrocie postanowiłem jeszcze zjeść obiad. Pomysł był średni, bo jazda z pełnym żołądkiem zazwyczaj nie jest efektywna, ale koncepcja, aby jeść owsiankę wtedy, gdy wszyscy domownicy delektują się „mięchem”, była jeszcze gorsza. Koniec końców, pierwszy ruch korbą wykonałem dopiero przed siedemnastą.

Trasa tradycyjnie miała sto kilometrów z lekkim hakiem i obejmowała różne podkrakowskie rejony, począwszy od Niepołomic, poprzez Ruszczę, Nową Hutę, Witkowice, Zielonki, Zabierzów, na Morawicy i Kryspinowie kończąc. Profil był więc dość łatwy, żeby nie powiedzieć banalny, ale mimo wszystko uzbierało się prawie siedemset metrów przewyższeń. Słońce wisiało bardzo nisko nad horyzontem, gdy kończyła się moja dzisiejsza historia. Teraz żałuję, że nie znalazłem czasu, aby uwiecznić magię zachodu na fotografii. Następnym razem muszę się poprawić.