Do samego końca nie mogłem się zdecydować, dokąd mam dzisiaj pojechać. Musiał więc trochę poimprowizować, czyli po prostu ruszyć przed siebie, a potem… „niech się dzieje wola Nieba”. Plan kreślił się więc sam, tworząc powoli historię dzisiejszej przejażdżki, a ja starałem się jechać w taki sposób, aby nie pojawić się dwukrotnie na tym samym odcinku drogi, ani nie skrzyżować śladu z już przejechanym – ot, takie małe natręctwo pachnące duchem „Dnia świra”.

Na początku zaliczyłem kilka ulic z sąsiedztwa, przejazd którymi mógłbym nazwać rozgrzewką, a przy okazji dał mi trochę czasu, aby poszukać odpowiedzi na pytanie: co dalej? W głowie zaświtała myśl, aby przejechać przez Brzegi i zobaczyć, co się dzieje w miejscu, w którym odbędą się Światowe Dni Młodzieży. Okazało się, że praca wre na całego. Z ziemi wyrasta ołtarz, wojsko buduje mosty nad potokiem, a saperzy z wykrywaczami metalu hasają po polach i szukają min przeciwpiechotnych, ukrytych przez bojowników tzw. Państwa Islamskiego. Trochę w tym ironii, bo jakoś nie wyobrażam sobie terrorystów zakopujących pod osłoną nocy ładunki wybuchowe w miejscu, gdzie wszystko wszyscy widzą i o wszystkim wiedzą. Ale rozumiem, takie są wymogi współczesnego, okrutnego świata. Z Brzegów wyjeżdżałem drogą, na którą właśnie kładziono nowy asfalt – tak oto podkrakowska wieś wykonała olbrzymi skok cywilizacyjny.

Pojechałem do Węgrzców Wielkich, a tam wpadłem na pomysł, aby zawitać do Wieliczki, ale nie jakąś banalną drogą, ale zaliczywszy kilka pagórków, hojną ręką Stwórcy rozrzuconych po małopolskiej ziemi. W ten sposób dotarłem do Lednicy Górnej i już miałem skręcać w stronę Wieliczki, gdy spojrzawszy na maszt telewizyjny na Chorągwicy pomyślałem, że fajnie byłoby tam być. Moje nogi nie miały nic przeciwko, więc żwawo („żwawość” – subiektywny stosunek drogi do czasu) ruszyłem pod górę, aby sto metrów wyżej odebrać nagrodę za trud w postaci długiego i szybkiego zjazdu do Wieliczki. Nadal kombinowałem, co przejawiło się powrotem do Krakowa na ulicę Myślenicką, skąd pojechałem do Libertowa. Tam znów musiałem mocniej popracować, bo chcąc przejechać do Skawiny – a taki właśnie miałem zamiar – trzeba było najpierw zaliczyć Górę Libertowską.

Ostatnia część trasy była już spokojniejsza i w większości pokrywała się ze śladem poprzedniej przejażdżki. Podobnie jak dwa dni wcześniej zakończył ją triumwirat krótkich, acz dość wymagających podjazdów na ulicach Parkowej, Swoszowickiej i Trybuny Ludów/Łużyckiej. Dołożyły kolejną setkę do łącznego przewyższenia, które kolejny raz przekroczyło tysiąc metrów. Moja „popołudniowa improwizacja” okazała się więc dość wymagająca. Ale przecież to właśnie lubię.