Moje piękne kolorowe sny zostały brutalnie przerwane nad ranem przez potężną burzę. Wiało, grzmiało i lało. Spojrzałem na ekran smartfona. Była piąta. Pomyślałem, że jeśli wstanę wcześniej, to mam szansę wyskoczyć na rower, zanim gorące słońce przejmie władzę nad światem. Przyłożyłem na chwilę głowę do poduszki i to był błąd. Gdy obudziłem się po raz wtóry, było już po dziewiątej, a cyfry na wyświetlaczu termometru odebrały resztki nadziei na orzeźwiającą przejażdżkę. Zanim zjadłem śniadanie i przygotowałem się do jazdy, zrobiło się jeszcze goręcej. Po jedenastej wsiadłem wreszcie na rower i ruszyłem przed siebie w rozgrzaną otchłań…

Musiało być ciężko. W tych warunkach nie mogło być inaczej. Asfalt potęgował uczucie gorąca, tworząc w oddali falujące wizje fatamorgany. Wilgotne powietrze zdawało się parzyć płuca i nie pozostawiać w nich wystarczającej ilości tlenu. Temperatura rosła z każdą chwilą, a ja uparcie jechałem przed siebie, mijając nielicznych śmiałków, którzy mnie podobni, miast ukryć się w cieniu ze szklanką mocno zmrożonej coli, wybrali próbę siły i charakteru. Ponownie wybrałem łatwą trasę, której spory fragment miał wieść przez migoczącą światłocieniem, zieloną głębię Puszczy Niepołomickiej. Jednak nawet tam nie znalazłem zagubionej rześkości i nie odkryłem nowych pokładów energii.

Spokojnie wracałem do domu, z rzadka mijając już nie tylko pieszych i rowerzystów, ale nawet samochody. Zbliżał się przecież moment rozpoczęcia kolejnego meczu Polaków na Euro. Cała droga należała więc do mnie. Powoli mijane słupki kilometrowe zaprowadziły mnie w końcu na krakowskie przedmieścia, skąd już blisko miałem do bezpiecznej przystani w domowym zaciszu i do szklanki mocno zmrożonej coli.