Czwartek jest dniem, gdy organizm zaczyna mi przypominać o deficycie snu. A sen, oprócz właściwego odżywiania, jest przecież podstawą właściwej regeneracji. Jeśli więc dopada mnie kryzys, to dzieje się to przeważnie właśnie w czwartek. Kryzys ma trochę z katastrofy. Przeważnie nie jest spowodowany jednym czynnikiem, lecz splotem różnych, niekorzystnych zdarzeń. Do zmęczenia i niewyspania dołączył upał, który skutecznie potrafi wyssać z człowieka resztki energii.

Trasa nie była wymagająca. Przeczuwając problemy natury fizycznej, pojechałem w stronę Puszczy Niepołomickiej. Już po przejechaniu pierwszych kilkunastu kilometrów wiedziałem, że to nie będzie mój najlepszy dzień. Obiektywnie potwierdzał to miernik mocy. Postanowiłem więc, że nie będę się zaginał i realizował czegoś, co szumnie mógłbym nazwać „planem treningowym”, lecz skupię się po prostu na spokojnej jeździe i będę czerpał radość z mijanych krajobrazów. O wpływie temperatury na samopoczucie mogłem przekonać się wszędzie tam, gdzie wjeżdżałem do cienia. Nagle okazywało się, że mogę jechać szybciej i mocniej. Gdy tylko dosięgały mnie gorące promienie letniego słońca, „silnik” natychmiast się przegrzewał i musiałem zwalniać. Dobrze, że nie zapomniałem o dodatkowej butelce wody mineralnej na „czarną godzinę”, bo nie obyłoby się bez dodatkowego „tankowania” po drodze. O ile pierwsza część trasy była płaska, o tyle powrót przez Bochnię oznaczał konieczność zmierzenia się z pagórkowatością tego rejonu Małopolski. Szło mi różnie, a wszystko znów zależało od tego, czy podjazdy raczyły mnie słońcem, czy cieniem.

Do domu dotarłem dość mocno zmęczony, ale oczywiście zadowolony, bo każda trudność i każdy wysiłek składa się na doświadczenie.