Pierwszy dzień kalendarzowego lata uczciłem – a jakże – przejażdżką rowerową. Tym razem nie miałem dokładnego planu w rozumieniu zaprojektowanej i wrzuconej do GPS’a trasy. Postanowiłem pojechać trochę „na czuja”, tak, żeby w sumie zebrało się około setki kilometrów, czyli – jak kiedyś pisałem – dystans powszedni. Jazda bez szczegółowej nawigacji ma dodatkowo tę zaletę, że Garmin informuje mnie o zbliżaniu się do kolejnych segmentów, więc jeśli tylko mam ochotę – a przeważnie mam – mogę spróbować poprawić swój rekord, a nawet zmierzyć się z mistrzem danego odcinka trasy.

Trasa miała dwa oblicza. Pierwsze płaskie i drugie mocno pagórkowate. Po krótkiej rozgrzewce w najbliższej okolicy skierowałem się na wschód. W ten sposób dojechałem do Gruszek, gdzie znajduje się niedługi, ale słusznego nachylenia podjazd, niegdyś ustanowiony przez kogoś segmentem. Byłem już dobrze rozgrzany, więc spróbowałem poprawić swój najlepszy czas. Próba zakończyła się pełnym sukcesem, bo przy okazji zostałem także liderem segmentu. Faktem jednak jest, że gdy dotarłem na szczyt podjazdu, nie wyglądałem na wypoczętego i odprężonego gościa. A przede mną było jeszcze sporo kilometrów. Dojechałem do Targowiska, gdzie taktycznie skręciłem do Grodkowic i dopiero tam wjechałem na chwilę na drogę 94. Za mostem na Rabie skręciłem na południe, pomknąłem do Chrostowej, a później do Łapanowa. Tam rozpoczęła się druga część trasy, ta zdecydowanie bardziej pofałdowana i na dodatek pod wiatr. Za Łapanowem czekał na mnie ponad dwukilometrowy podjazd, za którego szczytem mogłem troszkę poszaleć na serpentynach, które sprowadziły mnie znów na niski pułap, ale tylko po to, aby po chwili wspinać się krótkim podjazdem do Zagórzan. Kilka kilometrów dalej przywitał mnie Gdów, ale ja szybko skręciłem na zachód, by przez Stadniki dotrzeć do Dobczyc. A stamtąd pojechałem w stronę Koźmic Małych, co oczywiście oznaczało zaliczenie jednego solidnego i kilku pomniejszych podjazdów. Ten solidny, czyli prowadzący od ronda w Dobczycach do Dziekanowic, także okazał się segmentem, więc spróbowałem i tutaj pobić swój dotychczasowy rekord. I znów się udało, ale liderem segmentu tym razem nie zostałem. Nie mogło zresztą być inaczej, bo miernik mocy był bezwzględny w swojej obiektywnej ocenie – potrafiłem wygenerować jedynie 2/3 tej mocy, co na podjeździe w Gruszkach. Widocznie byłem już zmęczony, chociaż mocno tego nie odczuwałem. Z Koźmic Małych pojechałem oczywiście do Świątnik Górnych, a potem dotarłem do południowych granic Krakowa. Byłem już blisko celu, ale do setki trochę brakowało. Przejechałem więc jeszcze do Wieliczki i dopiero stamtąd wróciłem do domu.