Kolejny raz nic nie wyszło z moich wielkich, rowerowych planów i musiałem wybrać się na „przejażdżkę zastępczą”. Okazało się jednak, że zafundowałem sobie całkiem wymagającą trasę. A wszystko zaczęło się od przejazdu przez całe miasto, bo jeśli się mieszka przy jego południowej granicy, a celem wyjazdu są drogi położone na północ i na zachód od Krakowa, to po prostu nie da się inaczej. Kraków w sobotę wcale nie jest cichym, spokojnym i bezpiecznym dla rowerzystów miastem, więc mając oczy z przodu, z tyłu, z boku, czyli ogólnie wszędzie, jechałem ku północy, a konkretnie w stronę ulicy Łokietka, gdzie rozpoczynała się właściwa część dzisiejszej wycieczki.

Ulica Łokietka wyprowadziła mnie z królewskiego miasta i zawiodła do wsi Giebułtów. Dawno już tamtędy nie jechałem i podjazd, który kiedyś wydawał mi się dość wymagający, dzisiaj pokonałem bez trudu. Jest postęp – pomyślał „starszy” pan i pojechał dalej, a dokładniej mówiąc, pomknął mocnym zjazdem w dół, ku skrzyżowaniu z drogą 794. Tamże skręciłem na północ, ale wkrótce znów zmieniłem kierunek, skręcając w stronę Korzkwi, a potem w stronę Prądnika Korzkiewskiego. A ostatni raz jechałem tą drogą trzy lata temu, a więc w czasach, gdy przemierzałem świat na rowerze górskim. No i jakoś nie zapamiętałem sobie, że na jednym kilometrze będę musiał wspiąć się sto metrów w górę. Prosty rachunek daje więc dziesięcioprocentowe średnie nachylenie. To z kolei oznacza, że jeśli gdzieś na takim podjeździe trafiamy na „marne” kilka procent, to za chwilę musi być grubo ponad dziesięć, żeby całość nam się zgadzała. Do roboty! W niezbyt ekscytującym tempie poruszałem się w górę, ale to był dopiero początek trasy, więc trzeba było rozważnie dysponować energią. Za szczytem wzniesienia dotarłem do skrzyżowania z drogą 94, a potem zaliczyłem zjazd do wsi Ujazd. To dobra nazwa, gdy człowiek jest już „ujechany”, ale ja na szczęście byłem wciąż w niezłej formie, więc skręciłem na północ, rozpoczynając tym samym kolejny podjazd, tym razem do Zelkowa. Nie był już tak stromy, jak ten poprzedni, ale dwa i pół kilometra o średnim nachyleniu nieco ponad pięciu procent raczej nie przejeżdża się rozpędem, chyba, że jedzie się w dół. Trud wynagradzany jest malowniczymi widokami Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Nieodmiennie mnie zachwycają, może dlatego, że stosunkowo rzadko tam się pojawiam, a może dlatego, że po prostu są piękne i nie sposób się nimi znudzić. Dodatkową nagrodą może też być krótki postój w Zelkowie, przy stawie z krystalicznie czystą wodą, filuternie iskrzącą się tysiącami odbić gorącego, czerwcowego słońca.

Za Zelkowem znów był zjazd, a potem kolejny podjazd. Tym razem od wsi Wierzchowie do Bębła. I znów przyszło mi jechać romantycznie położoną, wąską i krętą drogą, czasem ukrytym będąc w cieniu stuletnich drzew, a innym razem mając ponad sobą niczym nie zmącony błękit nieba. Po drodze minąłem Jaskinię Wierzchowską – cel weekendowych wypadów dla wielu spragnionych ucieczki od betonowej pustki codzienności. W Bęble powoli żegnałem Jurę, skręcając na południe, ale bynajmniej nie rozstając się z pięknymi krajobrazami. Wręcz przeciwnie. Wjeżdżałem bowiem na obszar Dolinek Krakowskich – miejsca magicznie pięknego, wciąż nieskażonego toksycznym oddechem cywilizacji. Przejechałem przez Będkowice, Kobylany, Brzezinkę i Rudawę. Potem przez Nielepice i Brzoskwinię. Dwukrotnie przeciąłem autostradę A4 – raz górą, raz dołem. Zjechałem do Mnikowa i skierowałem się na wschód. Minąłem Cholerzyn.

Półnaga, hałaśliwa, „pachnąca” piwem i grillowaną kiełbasą ciżba miłośników wypoczynku nad zalewem w Kryspinowie, przerwała mój przecudowny sen rowerowej wyprawy, sprowadzając do rzeczywistości zamkniętej w granicach administracyjnych miasta. Musiałem jeszcze przejechać przez cały Kraków, mając wciąż przed oczami widoki dopiero co mijanych krajobrazów. Jeszcze się nimi nie nasyciłem. Będę musiał tu wrócić.



Zelków


Bębło


Wyjeżdżam z Brzoskwini