Po kilku dniach przerwy wybrałem się dzisiaj na północ, w rejony, w które rzadko się zapuszczam. Rzadko, bo z racji swojego położenia za Nową Hutą, nie mam do nich najlepszego dojazdu. Z jednej strony szkoda, bo to teren mocno pagórkowaty i pokonanie pozornie łagodnych wzniesień przekłada się na całkiem poważną wartość przewyższeń. Z drugiej strony trzeba jednak powiedzieć, że nie są to okolice szczególnie piękne, oferujące zapierające w dech piersiach widoki, których wspomnienie powraca potem w snach. Na dodatek, w wielu miejscach ostatni raz widziano służby drogowe w latach… osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Ryzykowne jest podążanie nieznanymi szlakami, a właśnie z takim zamiarem wybrałem się w te rejony. Wcześniej zaprojektowałem sobie trasę, na której znalazły się dwie, niczym nie wyróżniające się miejscowości, Goszcza oraz Skrzeszowice, połączone drogami, które jeszcze mnie nie widziały – ani ja ich. I wszystko szło zgodnie z planem. Wykaz nieznanych dróg zmniejszał się z każdą chwilą, dopóki nie dotarłem do Szczepanowic. Tam okazało się, że przyzwoicie na mapie wyglądająca droga do Skrzeszowic, jest w rzeczywistości drogą gruntową, przy której szutrowe odcinki Strade Bianche wyglądają jak supernowoczesna autostrada. Nie ryzykowałem i dalej pojechałem objazdem, a nieszczęsną drogę dodałem do listy dróg zakazanych.

Dalsza część przejażdżki nie przyniosła już żadnych niespodzianek – jechałem wszakże doskonale sobie znanymi drogami. I jeśli na cokolwiek zwróciłem uwagę, to były to wyprzedzające lub mijające mnie samochody, zdobne flagami lub szalikami w barwach Najjaśniejszej Rzeczypospolitej – dowód nieustającej wiary w to, że hasło „Polacy, nic się nie stało”, zostanie raz na zawsze pogrzebane pod grubą warstwą piachu historii. Kilka godzin później mój spokój został zaburzony przez ryk gawiedzi i buczenie trąb dobiegające zza okna, stanowiące niepodważalny dowód na to, iż pierwszy szpadel zapomnienia spadł już na wspomniane hasło. Ech.. A mnie się marzy, żeby Polak wygrał jakiś wielki tour…