To miał być „wielki dzień”, bo gdy duży chłopiec zamierza pobawić się nową „zabawką”, to dzień musi być wielki. Stało się niestety inaczej, a wszystko zawdzięczam mojemu siostrzeńcowi, który w sobotni wieczór aż nadto dbał o gości na imprezie urodzinowej swojej żony. Wróciłem do domu raczej późno, poznając drugie znacznie słów Galileusza: „a jednak się kręci”. A w niedzielny poranek obudziłem się z bólem głowy i totalną niechęcią do jakiejkolwiek formy wysiłku fizycznego, nie licząc siły potrzebnej na naciskania klawiszy pilota. Wewnętrzny głos – jak się potem okazało, rozsądku – podpowiadał mi, aby zostać w domu i ciesząc się błogim lenistwem, obejrzeć sobie na Eurosporcie transmisję z czasówki na Giro. No, ale przecież nowy „gadżet” czekać nie mógł! Zamiast więc porzucić rowerowe plany, przełożyłem je wpierw z poranka na przedpołudnie, a potem z przedpołudnia na południe i czując, że z każdą chwilą wracają kolory na moją monochromatyczną twarz, niemalże w samo południe wyruszyłem na trasę. Początek przejażdżki zwiódł mnie, oszukał, dał fałszywe przeświadczenie, że „moc” wróciła. Jechałem więc przed siebie, coraz bardziej oddalając się od domu, zapominając o prostej prawidłowości, że z miejsca, do którego dojadę, będę musiał wrócić – o własnych siłach oczywiście. Kryzys dopadł mnie około sześćdziesiątego kilometra, skąd do domu miałem ich jeszcze około czterdziestu. I nie było żadnej drogi na skróty. Cóż miałem zrobić? Przełączyłem się w „tryb awaryjny” i jechałem bardzo spokojnie. Słońce mocno przygrzewało, potęgując zmęczenie, a na dodatek wszystko zaczęło mnie boleć – głowa, żołądek, ramiona. I tylko mój tyłek czuł się w miarę dobrze, udowadniając, że Fizik Antares był dobrym wyborem. Wolno uciekały kolejne dziesiątki metrów, jeszcze wolniej setki, a kilometry zdawały się stać w miejscu. W takim momencie zaczyna jechać „głowa”, którą warto zdopingować pozytywnym myśleniem. Tak też uczyniłem i w końcu przekroczyłem wirtualną linię mety nieopodal domu.

Za komentarz niech posłuży to, co zobaczyłem na ekranie komputera rowerowego. Asystent odpoczynku w Garminie ma zwyczaj informowania mnie, jak długo powinienem wypoczywać. Po zaliczeniu trasy Kraków – Tarnów – Kraków, czyli po przejechaniu 174 kilometrów, zaproponował 22 godziny. Dzisiaj, po pokonaniu niecałych 102 kilometrów, przeczytałem, że powinienem odpoczywać – uwaga – 48 (słownie: czterdzieści osiem) godzin!

Zaraz, zaraz, a gdzie opis testu wspomnianej „zabawki”? A tak w ogóle, to co to za „zabawka”? O tym napiszę następnym razem, bo dzisiaj testowałem raczej swoją wytrzymałość.