Zupełnie nie wiem, jak to się stało, że w święta nie znalazłem czasu, aby choć raz wybrać się na przejażdżkę. A przecież pogoda sprzyjała. Oj, nieładnie, nieładnie… Nie powinien zatem dziwić fakt, że dzisiaj żadna siła nie była w stanie zatrzymać mnie w domu i choćby się waliło i paliło, na rower wyjść musiałem. Dzięki tej decyzji mogłem przeżyć pewnego rodzaju deja vu i poczuć się niemal dokładnie tak samo jak wtedy, gdy spędzałem urlop nad polskim morzem. Ta sama temperatura, ten sam, silny wiatr. I tylko jeden szczegół różnił te dwa pogodowe obrazki. Na urlopie byłem w lipcu, a teraz mamy koniec marca.

Wiatr dawał się we znaki. Niejeden raz skutecznie wytrącał mnie z rytmu i kierunku jazdy. Jednak nie marudziłem i nie narzekałem, bo skumulowany przez święta bagaż węglowodanów wymagał ode mnie podjęcia zdecydowanych kroków. Pracowałem więc solidnie, niewzruszenie i uparcie wgryzając się w masy pędzącego na mnie powietrza, pocieszając się oczywistą myślą, że w którymś momencie zawrócę, a wtedy ta cała zawierucha porwie mnie i popędzę do przodu niczym drapieżny ptak, pikujący ku swej ofierze.

Trasa była kompozycją różnych widoków. Na początku zawitałem do centrum miasta, by potem uciec w kierunku Nowej Huty. Stamtąd wróciłem w okolice Alei 29 Listopada i skierowałem się w stronę Witkowic. Zjechałem do Zielonek, dojechałem do ulicy Gaik, przez Rząskę dotarłem do Balic. Stamtąd pojechałem do Kryspinowa, gdzie wreszcie nadeszła wspomniana chwila, gdy poczułem uderzenia wiatru w plecy i już spokojnie, bez wysiłku, lekko tak i swobodnie mogłem jechać w kierunku domu.

Na marginesie wspomnę, że nadszedł czas zmian. Była to ostatnia przejażdżka, podczas której używałem licznika Sigma ROX 9.1. Byłem mu wierny od wielu lat, więc śmiało mogę powiedzieć, że to koniec pewnej epoki. Zamierzam nawet popełnić okolicznościowy wpis na ten temat.



Widok z okolic Fortu „Marszowiec”