Wielki Piątek. Dzień, w którym, przynajmniej teoretycznie, zwalniamy nieco szalony pęd trybów codzienności. Być może kierujemy nawet nasze myśli w stronę odwiecznej i niezmierzonej tajemnicy bytu, ale prawdę mówiąc nie wiem, ile w tym tradycji, a ile prawdziwej wiary. Śmiem twierdzić, że najwięcej w tym powierzchowności, pozorów, kiepskiego aktorstwa przed sąsiadami, a mało zrozumienia. Okazujemy oburzenie widząc człowieka jedzącego bułkę z kiełbasą – toż to zabronione w Wielki Piątek – by za chwilę przejść obojętnie obok biedaka – bo to na pewno pijak… i złodziej, „bo każdy pijak to złodziej”. I żeby było jasne – ja nie moralizuję, bo niestety mam sobie wiele do zarzucenia. A zmienić siebie jest najtrudniej…

No dobra – bracia i siostry – koniec kazania, bo przecież miałem jedynie szczery zamiar skreślenia słów kilku na temat dzisiejszej przejażdżki. Jednak nigdy nie ukrywałem, że moje rowerowe eskapady są nierzadko czasem przeznaczonym na coś więcej niż tylko beznamiętne pedałowanie. Wielokrotnie uciekam w skomplikowany świat moich myśli. A Wielki Piątek jest właśnie jednym z kilku takich dni, które tworzą naturalną scenografię dla ich projekcji. Musiałem więc pojechać tam, gdzie nie docierają żadne dźwięki cywilizacji, gdzie akustycznym tłem jest szum drzew i śpiew ptaków. Ci, którzy znają mnie lub mój blog, dobrze wiedzą, że taką świątynią jest dla mnie Puszcza Niepołomicka. To właśnie tam pojechałem, a jechało mi się tak dobrze, że początkowo planowane 50 kilometrów zamieniło się w 60, potem w 70, następnie w 80, a gdy już dotarłem do 90, to pomyślałem, że grzechem byłoby nie dociągnąć do 100 kilometrów. Nie zgrzeszyłem.

Wracając do domu ogarnęła mnie niespodziewana nostalgia. Kolejne święta, spadająca kolejna kartka z kalendarza, kolejna wiosna. Która to już? Przecież niedawno była szesnasta, a drzwi do świata były szeroko otwarte. Potem dwudziesta, trzydziesta, a później czas zwariował, przyspieszył, uciekł gwałtownie do przodu, brutalnie ciągnąc mnie ze sobą.

Wielki Piątek. Zaiste przedziwny to dzień…