Apokalipsa, paraliż, komunikacyjny dramat, czarny sen, tragedia – wołały dzisiejsze nagłówki portali internetowych w sekcji wiadomości lokalnych z Grodu Kraka. To wszystko z jednego powodu. Otóż zamknięto estakadę im. Obrońców Lwowa, która łączyła Al. Powstańców Śląskich z Al. Powstańców Wielkopolskich, znakomicie ułatwiając przejazd w stronę Nowej Huty. Zamknięto ją nie bez powodu. Rozpoczęto właśnie realizację kluczowego etapu największej krakowskiej inwestycji, jaką niewątpliwie jest budowa łącznicy kolejowej pomiędzy przystankami Kraków Zabłocie a Kraków Krzemionki. To wspaniałe przedsięwzięcie inżynieryjne, o czym można się przekonać, przeglądając wizualizacje projektu. Jako człowiek w tzw. średnim wieku, doskonale pamiętam czasy, gdy w siermiężnej rzeczywistości pogrążonej w permanentnym kryzysie, nic się budowało, a wyasfaltowanie pięciu metrów chodnika zasługiwało na wzmiankę w mediach. Nieustannie więc odczuwam niekłamaną radość i dumę, widząc, jak zmienia się obraz kraju, w którym żyję. Tak na marginesie wypada wspomnieć, że oczywiście nie wszyscy mają podobne zdanie, a są nawet tacy, którzy twierdzą, że kraj jest w ruinie. To jednak inna bajka, a w zasadzie przypadek z zacnej medycznej specjalności, jaką jest psychiatria.

Zmotoryzowany Kraków istotnie stanął w miejscu i mam przypuszczenie graniczące z pewnością, że kierowcy tkwiący w kilkukilometrowych korkach i tracący godziny na pokonanie niezbyt długiego dystansu, mieli gdzieś wzniosłe myśli o potężnych inżynieryjnych osiągnięciach. Miast hymnów pochwalnych, artykułowali zapewne „warczące” słowa, uznane powszechnie za niecenzuralne. Postanowiłem zatem połączyć się z nimi w cierpieniu i zaraz po pracy wybrałem się na przejażdżkę, aby naocznie przekonać się, co i jak.

Moim pierwszym i dość oczywistym spostrzeżeniem było to, iż nie zauważyłem ani jednego rowerzysty tkwiącego w korku. Drugim, że w większości aut osobowych znajdował się tylko kierowca. Trzecim, że pojazdy komunikacji miejskiej poruszały się znacznie szybciej od prywatnych. Nietrudno się domyślić, że zmierzam do jednego słusznego wniosku: Ludzie, przesiądźcie się na rowery! A jeśli nie możecie, to choćby do tramwaju lub autobusu. I w tym momencie widzę jak oni wszyscy pukają się znacząco w czoło, uparcie wybierając tkwienie w korku. Tymczasem ja jestem przykładem gościa, który swego czasu świadomie wybierał marnotrawienie czasu w drogowych zatorach. Nawet już wtedy, gdy rower stał się moją pasją, nadal do pracy jeździłem samochodem. Ale nadszedł dzień, w którym wprowadzono opłaty za parkowanie w centrum miasta i cała zabawa stała się, delikatnie mówiąc, mało opłacalna. Postanowiłem wtedy, że czas przetestować krakowskie MPK. I co? I stał się cud! Oto ja, człek wygodny, bez problemu przyzwyczaiłem się do komunikacji miejskiej. I mimo tego, że czasem trafiam na specyficznie „pachnącego” menela lub spragnionego miłośnika promili, to nie wyobrażam sobie powrotu do dryfowania w morzu wolno poruszających się samochodów.

A więc raz jeszcze powtarzam… Ludzie, przesiądźcie się na rowery!



Nie widać jeszcze wielkich konstrukcji…


... ale korki tak.