Zimą zazwyczaj jeżdżę po mieście. Wynika to głównie z tego, iż popołudniu szybko zapada zmrok, a jazda po nieoświetlonych drogach nie jest ani bezpieczna, ani atrakcyjna widokowo. W weekendy czasem robię odstępstwo od tej reguły i uciekam gdzieś poza Kraków, ale przeważnie nie są to wymagające trasy. Nawet najlepsze bidony termiczne częstują mnie w końcu lodowato zimnym napojem, batony energetyczne stają się twarde jak skała, naprawa przebitej dętki mniej lub bardziej sztywnymi palcami też nie należy do rzeczy szybkich i łatwych, że o przyjemności już nie wspomnę. No i jest jeszcze pewna przypadłość, na którą cierpię, gdy jest chłodno. Brzmi tajemniczo, ale jest banalna. To mój nos, a raczej kryjące się w nim śluzówki, które zimą zachowują się dokładnie tak samo, jak kran z uszkodzoną uszczelką. Próbowałem już wszystkiego, ale nic nie działa. Ten typ tak już ma i koniec, co wcale nie znaczy, że dawkuję sobie zimowe wyjazdy. Co to, to nie. Unikam jednak trudniejszych tras, bo wraz z rosnącym stopniem ich trudności, staję się coraz bardziej pociągający – w znaczeniu cieknącego nosa oczywiście. Ale w końcu powiedziałem sobie: dość! Ileż razy można oddychać mieszanką smogowo-spalinową i przemykać po tym samym asfalcie? Każdy ma jakąś wytrzymałość. Do granic swojej doszedłem właśnie dzisiaj i postanowiłem, że niezależnie od pogody ucieknę poza Kraków.

Niebiosa częściowo mi sprzyjały. Sprzyjały, bo świeciło piękne słońce na krystalicznie czystym i błękitnym niebie. Częściowo, bo było ledwie kilka stopni ciepła, którego i tak nie było czuć, bo wschodni wiatr skutecznie obniżał temperaturę. Pojechałem na południe. Na początek do Świątnik Górnych. Pierwsze pagórki przetestowały moją zimową formę. Nie było źle, bo po solidnej dawce makaronu nigdy nie jest źle. Podjazd lub zjazd – bez różnicy – parłem do przodu. W Świątnikach Górnych skręciłem na wschód i pojechałem do Gorzkowa. To w miarę łatwy odcinek, bo choć pagórkowaty, to podjazdy są krótkie i mało wymagające, ale… ale jechałem pod wiatr, więc skromne procenty nachyleń spokojnie mogłem mnożyć przez dwa, lub przynajmniej przez półtora. Za Gorzkowem nadal jechałem na wschód do Koźmic Małych, a tam skręciłem na południe. Teraz miałem przed sobą serię szybkich zjazdów. Są zjazdy – jest impreza. Żwawo mknąłem przed siebie. Jednak im szybciej jechałem, tym chłodniejszym powietrzem przyszło mi oddychać. Powiem szczerze, że w pewnym momencie pomyślałem, że epilogiem dzisiejszej wyprawy będzie ból gardła, temperatura, ciepłe łóżko i gorąca herbata z sokiem malinowym. Wszakże nie miałem już możliwości odwrotu i wkrótce wjeżdżałem, a w zasadzie zjeżdżałem do Dobczyc. Tam znów skierowałem się na południe, przejechałem przez centrum by później skierować się na wchód, w stronę Gdowa.

I znów jechałem pod wiatr. Na okolicznych wzgórzach leżały żałosne resztki śniegu. Tam, gdzie nie widziałem bieli, królowały wszystkie odcienie brunatnego obrazu pogrążonego w zimowej hibernacji świata. Jednak od czasu do czasu, wzorem dawnych nagrań zarejestrowanych na magnetycznej taśmie, spoza szumów docierał do mnie delikatny śpiew ptaków – słyszalny znak, że przyroda powoli budzi się do życia. Już niedługo, już wkrótce, jeszcze kilka tygodni…

W Gdowie kolejny raz zmieniłem kierunek jazdy. Od tej pory wiatr jedynie sporadycznie smagał moją twarz. Jechałem na północ, chcąc dotrzeć do drogi 94. Minąłem Liplas, minąłem Trąbki, a przed Bodzanowem musiałem zmierzyć się z całkiem sympatycznym, niekrótkim, kilkunastoprocentowym podjazdem. Potem było już łatwo. Zjechałem do drogi 94 i skręciłem na zachód. Od tej pory siła wiatru stanęła po mojej stronie, przeistaczając się w naturalne turbodoładowanie. Trzy kolejne podjazdy nie stanowiły żadnego problemu – po prostu ich nie poczułem. Jeszcze tylko obwodnica Wieliczki i skok w bok, czyli ucieczka w boczne ulice. Kraków. Dom.

Dzisiaj naprawdę cieszyłem się jazdą. Mknąłem z dala od wielkomiejskiego zgiełku, wśród urokliwych krajobrazów pogórza, napawając się świeżością przyrody i wdychając czyste powietrze. Tego mi właśnie brakowało. Tego mi było trzeba.



Wjeżdżam do Gdowa.


Nad Rabą.