Dzisiaj miałem dwa cele. Po pierwsze, chciałem „dojechać” do pierwszego tegorocznego tysiąca. To akurat nie wydawało się trudne, bo brakowało mi raptem jednego kilometra i stu pięćdziesięciu metrów. Drugi cel był już bardziej ambitny, a przynajmniej tak mi się wydawało. Gdy wspomniałem koledze w pracy o mojej walce z nawierzchnią na ulicy Kopernika w Wieliczce, ten odpowiedział, że szukając samochodem sensownego objazdu robót drogowych, trafił na ulicę, która bardziej stromo pnie się w górę, a przed wszystkim ma lepszą nawierzchnię. Nie może być – pomyślałem. Jak to się stało, że w najbliższej okolicy jest coś, czego nie odkryłem przez parę ładnych lat? Bezapelacyjnie należało to sprawdzić i przekonać się na własnej skórze, a dokładniej rzecz ujmując, na własnych mięśniach, czy ów dotychczas nieznany podjazd faktycznie jest wymagającym połączeniem tworu natury i pracy drogowców. Rzecz jasna, nie zamierzałem poprzestać na wspomnianych dwóch celach, bo „impreza” byłaby zdecydowanie za krótka, ale pozostała część trasy miała już być bardziej przewidywalna.

Realizację zadań rozpocząłem pół godziny przed zachodem słońca. To i tak nie miało znaczenia, bo słońce istniało jedynie teoretycznie, gdyż nad Małopolską zalegały ciemne, ponure chmurzyska. Jestem przyzwyczajony do takich warunków, ale śmiem twierdzić, że dzisiaj było wyjątkowo smętnie. Szybko przejechałem pierwszy kilometr z groszami, odfajkowując tym samym pierwszy „task” z listy. A potem pojechałem do Wieliczki. Nie najkrótszą z dróg, ale okrężnie, po uprzednim pohasaniu po kosocickich pagórkach. Byłem więc dobrze rozgrzany, gdy wjeżdżałem do miasta kopalnią soli słynącego. Z ulicy Dembowskiego skręciłem w Daniłowicza, której przedłużeniem jest ulica Szpitalna. Tam właśnie rozpoczęła się główna część zabawy w nieznane.

Początkowo powitał mnie bruk. Zaprawdę, zaprawdę powiadam Wam, nie wiem, kto decyduje o wyborze kostki brukowej w Wieliczce, ale ten gość ma fantazję. Tutaj także nie ułożył czegoś normalnego w normalny sposób, ale wzorem ulicy Kopernika zbudował nawierzchnię z wielkich „kamerdolców”. Odstępy pomiędzy nimi nie są przykładem minimalizmu w sztuce budownictwa lądowego, ale w przeciwieństwie do wspomnianej, nieodległej ulicy noszącej imię faceta, który wstrzymał ziemię, da się jechać rowerem przełajowym lub górskim, bo szosówką już raczej nie. Napędzany magiczną mocą spożytego na obiad makaronu, dzielnie parłem w górę, zerkając od czasu do czasu na wskaźnik nachylenia, odczytując w zapadającym zmroku wartości wyraźnie przekraczające 10%. A potem skończyła się ulica Szpitalna, a wraz z nią skończyła się kostka, ale podjazd trwał nadal. Wjechałem w ulicę Górską. Lubię, gdy nazwa ulicy odzwierciedla jej klimat. Było pod górę. Potem skręt o 90 stopni, chwila oddechu na płaskim łączniku z ulicą Czubinów, znów skręt o 90 stopni i znów pod górę. Nachylenie cały czas dwucyfrowe, dochodzące do 13%. No i wreszcie skrzyżowanie z ulicą Rożnowską, które oznaczało koniec podjazdu.

Potem pojechałem na zachód, powielając w dużej części trasę sprzed kilku dni, co upoważnia mnie do świadomego i dobrowolnego darowania sobie jej opisu.

Wracając na koniec do poznanego nieznanego podjazdu, stwierdzam, że nie jest ani łatwiejszy, ani trudniejszy od ulicy Kopernika. Oba mają nieco ponad kilometr długości, na którym trzeba pokonać ponad 100 metrów przewyższenia. Średnie nachylenie jest więc niemal identyczne. Ulica Kopernika jest jednak mniej regularna. Są tam 16-to procentowe fragmenty, ale można złapać oddech na lżejszych partiach. Na Szpitalnej – Górskiej – Czubinów, maksymalne nachylenie dochodzi „jedynie” do 13%. Istotną różnicą jest jednak to, że pomijając brukowany odcinek na ulicy Szpitalnej, który zresztą można ominąć sąsiednimi ulicami, podjazd można zaliczyć na rowerze szosowym, co jest prawie niemożliwe na ulicy Kopernika, a w najlepszym razie mocno frustrujące i prowokujące do głośnego wypowiadania bardzo popularnego „warczącego” słowa, określającego członkinię związku zawodowego najstarszej profesji świata. Dbając o czystość mowy polskiej, wybieram więc „bramkę numer 2”, czyli dzisiejszy podjazd.