Dzisiaj nie było improwizacji, czyli przed wyruszeniem w drogę, dokładnie wiedziałem, dokąd chcę pojechać. Moje zamierzenia nie były bardzo ambitne, ponieważ musiałem dopasować je do pogody. A ta ostatnia była z gatunku depresyjno-smętnej, jak mam w zwyczaju nazywać aurę, która przytłacza swą szarością, a na dodatek nie żałuje solidnych kropel deszczu. Konkurencją dla zanurzenia się w tej pozbawionej kolorów rzeczywistości byłby zapewne wygodny fotel przy ciepłym kominku i szklaneczka brandy w ręku, ale nie mam wygodnego fotela, nie mam też kominka, a mocnych trunków unikam równie konsekwentnie, co oglądania telewizji publicznej od czasu, gdy zmieniło się jej kierownictwo. Pojechałem więc.

Początkowo dość mocno padało, ale nie robiło to na mnie żadnego wrażenia. Wszakże to i tak lepsze od siarczystych mrozów, które teoretycznie powinny panować o tej porze roku. Jechałem więc przed siebie, mijając smutne krajobrazy, szare domy, brunatne połacie łąk, nagie drzewa i tonące w błocie pola. Przyjdzie czas, gdy do tego świata powrócą kolory, wskrzeszone wiosennym słońcem, ale to jeszcze nie tak szybko, nie teraz, nie dzisiaj. Dzisiaj jest czas szarości, którą raczej trudno się napawać, ale trzeba się w niej odnaleźć.

Wspomniany deszcze w końcu ustał. Byłem już wtedy w Niepołomicach. Nie pojechałem jednak do puszczy, ale do… Ruszczy. Tam przejechałem tunelem, bacznie obserwowany przez strażnika przemknąłem obok więziennych murów i skierowałem się w stronę Nowej Huty. Potem minąłem klasztor w Mogile i przez Rybitwy wróciłem do domu. Jak już napisałem wcześniej, nie była to szczególnie atrakcyjna pod względem walorów widokowych wyprawa. Ale ważne, że była. Wszakże mogłem zostać w domu i wzorem większości obywateli Rzeczypospolitej, ponarzekać trochę. Na wszystko, a na pogodę szczególnie.



Ubogie kolory…


… i wszechobecna szarość.