Luty. Moje rowerowe statystyki jednoznacznie pokazują, że to najchłodniejszy miesiąc. Ciekawe jak będzie w tym roku, bo póki co temperatury są dodatnie, więc żeby średnia mocno spadła poniżej zera, powinny nadjeść tęgie mrozy. Na razie cieszę się tym, co jest, wykorzystując łaskawość aury.

Dzień Świstaka nie był bynajmniej pretekstem do spędzenie aktywnego popołudnia. Rowerowo zakręcony człowiek nie musi szukać pretekstów, tylko bierze po prostu rower i jedzie. Mimo to fajnie jest znaleźć jakiś dodatkowy element, czyli święto, rocznicę, wydarzenie, wokół którego można byłoby zbudować miniaturową formę literacką, za jaką uważam wpis na blog. Dzisiaj chwytam się więc wspomnianego Dnia Świstaka, nie czyniąc tego z powodu umiłowania tegoż święta, lecz raczej z powodu wrażenia, jakie onegdaj wywarł na mnie film o tymże tytule, którego bohater wpadł był w nieskończoną pętlę czasu. Pętla w rzeczywistości nie była nieskończona i wzorem pobranym z programistycznego świata dobrych praktyk, posiadała warunek zakończenia w postaci przeistoczenia się bohatera w dobrego człowieka, bo dotychczas był raczej małym sk******** i wzorem egoizmu. Może i dobrze, że to tylko fikcja, chociaż z drugiej strony patrząc, gdyby tak działo się w rzeczywistości, to po pierwsze, człowiek od razu wiedziałby, kiedy jest wspomnianym wcześniej sk********, a po drugie, miałby szansę naprawić swoje błędy.

Jeździłem więc sobie w miejskiej scenografii, starając się spełnić warunki nie popadnięcia w pętlę czasu, co przejawiało się tym, iż miłym wzrokiem patrzyłem w oczy kierowcom, którzy zajeżdżali mi drogę i pieszym włażącym pod koła mojego roweru z wiarą, iż ten zatrzyma się w miejscu. Czy to się udało, okaże się dopiero jutro. Jeśli ponownie zobaczę datę 2 lutego 2016, to będę wiedział, że coś poszło nie tak.

PS. Wpis opublikowałem 3 lutego, a więc wczoraj musiałem być dobrym człowiekiem…