Mam taki zwyczaj, który nie jest niczym szczególnym, a rzekłbym nawet, iż jest czymś normalnym. Przed wyjazdem sprawdzam prognozę pogody. Muszę przecież wiedzieć, czy wystarczy założyć małą czapkę pod kask, czy raczej kominiarkę, która zasłoni całą twarz z wyjątkiem oczu. Może nie będę musiał nakładać ochraniaczy na buty, a być może trzeba będzie założyć drugą parę ciepłych skarpet? Tak więc, gdy wczorajsza jednoosobowa burza mózgów przyniosła efekt w postaci pomysłu na dzisiejszą przejażdżkę, zacząłem oczywiście od sprawdzenia prognozy. Była dość optymistyczna. Ciepło, bez opadów i tylko wiatr, a raczej jego siła budziła mój lekki niepokój. Miał jednak wiać początkowo z zachodu, a później z południa, więc nie powinien być dużą przeszkodą. Zresztą, nie ma przecież złej pogody, tylko złe ubranie. Prawda?

Już prawie dwa miesiące nie widziałem Puszczy Niepołomickiej. To stanowczo zbyt długo. Właśnie tam skierowałem się w dzisiejsze sobotnie przedpołudnie. Podobnie jak wczoraj, jazdę rozpocząłem od rozgrzewki w Kosocicach. Puszcza jest płaska, więc chcąc zebrać parę „punktów” za przewyższenia, mogłem tego dokonać wyłącznie w najbliższej okolicy. Zjechałem do Wieliczki, aby przez Czarnochowice dotrzeć do Kokotowa i dalej, w kierunku Niepołomic. Jechało mi się całkiem sympatycznie. Wiatr, którego się obawiałem, nie był tak silnym, jak sądziłem. Nie utrudniał, ani nie ułatwiał jazdy. Po prostu był. Ponieważ jazda za dnia nadal jest czymś wyjątkowym – mamy przecież środek zimy – cieszyłem się widokiem okolic, których nie odwiedzałem od prawie dwóch miesięcy.

Puszcza Niepołomicka powitała mnie majestatyczną ciszą zamkniętą pośród tysięcy drzew, przez które przebijał się jaskrawy blask słońca. Z rzadka słyszałem pojedyncze, ciche, jakby nieśmiałe śpiewy ptaków. Nie nadszedł jeszcze czas wiosennego przebudzenia. Jechałem przez tę świątynię spokoju, chłonąc jej nierzeczywistość, pragnąc zarazić się tą ciszą i zabrać ją z sobą, aby stłumiła hałas codzienności współczesnego świata. Wolno płynął czas w tym wspaniałym, nieodległym od Krakowa miejscu, ale w końcu musiał nadejść moment, gdy obraz otaczających mnie drzew zostanie za plecami, a ja, będąc wciąż myślami pośród nich, ruszę w drogę powrotną.

Z puszczy wyjechałem w Damienicach i niemal natychmiast zderzyłem się z… wiatrem. To nie tak miało być. Natura zrobiła mi przykry dowcip, nie dostosowując się do prognozy pogody. Nie dość, że wiało bardziej z zachodu niż z południa, to na domiar złego dmuchało naprawdę solidnie. Tak solidnie, że dym z kominów okolicznych domów układał się równolegle do ziemi. Tymczasem ja miałem przed sobą ponad trzydzieści kilometrów, i wszystkie te kilometry były na zachód, i wszystkie te kilometry były pod wiatr. Nie będę udawał, że świetnie się bawiłem. Bynajmniej. To była masakra. Prędkość na płaskim spadała miejscami do 15 km/h, a gdy przestawałem pedałować na zjeździe o nachyleniu 3%, rower zwalniał! Miałem ze sobą tylko dwie galaretki energetyczne. To było zbyt mało. Na kilkanaście kilometrów przed domem zapaliły mi się wszystkie możliwe kontrolki – byłem całkowicie odłączony. Siłą woli dociągnąłem do Krakowa. Pośród budynków przedmieścia było już nieco łatwiej, ale i tak te ostatnie kilometry dłużyły się w nieskończoność. I w końcu ostatnia prosta. Meta. Ulga. Odprężenie.



Puszcza za mną…


… i przede mną.