Dosyć często opisuję moje przejażdżki dopiero następnego dnia. Tak jest i tym razem. Siedzę właśnie wygodnie w domu, zerkając od czasu do czasu za okno i myślę, że dobrym pomysłem była wczorajsza wycieczka. Było ciepło i słonecznie, a dzisiaj pada deszcz. Niby to nic strasznego, bo żadna pogodna nie potrafi zatrzymać mnie w domu, ale jeśli dodam, że w kontakcie ze zmrożonym asfaltem deszcz zamienia się w lód, wszystko staje się zrozumiałe. W takich warunkach trudno utrzymać równowagę, a opon z kolcami nie mam i prawdę mówiąc, nie jestem pewien, czy zmieniłyby cokolwiek. Właśnie widzę ludzi, którzy mają olbrzymie problemy z zachowaniem pionowej postawy, a nie sądzę, aby wracali z suto zakrapianej imprezy. Zdaje się, że mają nadzieję dojść do kościoła, co z jednej strony wydaje się łatwe, bo świątynia położona jest niżej, więc grawitacja im pomaga, ale z drugiej strony należy zauważyć, że w pewnym momencie trzeba skręcić pod kątem prostym – a tam prawa fizyki mogą okazać się brutalne.

Wczoraj tak nie było. Jak już wspomniałem, świeciło słońce, temperatura też była przyzwoita. Skorzystałem z tych dobrodziejstw natury i jeździłem nieco dłużej niż zazwyczaj czynię to zimą. Szkoda tylko, że nie zdecydowałem się na wyjazd poza Kraków, zamiast tego kolejny raz mijając miejskie krajobrazy. Z małym wyjątkiem. Dojechawszy wzdłuż Wisły do ulicy Mirowskiej, skręciłem w stronę Księcia Józefa, a tam pomyślałem, że dobrym pomysłem będzie styczniowe „przepalenie” nogi na ulicy Orlej. Jak pomyślałem, tak uczyniłem. Tempo podjazdu nie było może zbyt ekscytujące, ale kominiarka przeszkadza jednak w dostarczaniu odpowiedniej ilości tlenu, który – jak wszem i wobec wiadomo – nie jest najwyższej jakości w małopolskiej stolicy. Potem zjechałem do ulicy Królowej Jadwigi, a jeszcze później pozwoliłem sobie przejechać wzdłuż Plant, niezmiennie podziwiając urok miasta, z którym związałem swoje dorosłe życie.