Objawienie Pańskie potocznie zwane świętem Trzech Króli, przyniosło Małopolsce zdecydowane ocieplenie. Temperatura była wszakże ujemna, ale czymże jest marne -1 °C przy niedawnych sążnistych mrozach? Toż to prawie Hawaje! Z jednym, małym wyjątkiem. Widok za oknem był alegorią depresji i smutku – szaro, nijako, ponuro. Mimo to uznałem, że dobry to czas na przejażdżkę w zimowym krajobrazie. Spadło przecież trochę śniegu, co w naszym klimacie zaczyna być prawdziwie deficytowym zjawiskiem.

Zanim jednak wyszedłem z rowerem przed dom, musiałem dopełnić pewnego rytuału, dzięki któremu idealnie wpasowałem się w to, co o rowerzystach myśli Minister Spraw Zagranicznych. Zjadłem wegetariańskie śniadanie. Wyłącznie jogurt, banan, orzechy i musli. No i obowiązkowa kawa. Dopiero potem, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku Polaka gorszego sortu, wyruszyłem na spotkanie przygody. Poruszałem się pustymi ulicami i ścieżkami rowerowymi. Te pierwsze były mocno posypane solą, więc czarne i przyczepne. Z tymi drugimi było różnie. Raz białe, raz czarne, raz białe, ale z nalotem żółtego piasku. Do wyboru, do koloru. Szybko przekonałem się, iż moje podejrzenia, że żywiołem moich opon nie jest bynajmniej śnieg, lód i zimowa aura, okazały się całkowicie słuszne. Na podjazdach tylne koło traciło przyczepność, a na zakrętach w lewo śmiało mógłbym konkurować z Januszem Kołodziejem. Dlaczego w lewo? Bo jestem praworęczny, czyli – niespodzianka – wolę lewe zakręty. Dlaczego z Januszem Kołodziejem? Bo jest żużlowcem, a oni jak powszechnie wiadomo, skręcają wyłącznie w lewo. Mimo pewnych kłopotów, które tu nieco przejaskrawiłem, jechało mi się całkiem przezwoicie. Zresztą nie byłem sam. Minąłem przynajmniej kilkunastu, a w polu widzenia pojawiło się pewnie drugie tyle, entuzjastów rowerowych wrażeń. Pewnie byli wśród nich wegetarianie, ale nie to jest najważniejsze. Tenże sam minister, o którym pisałem wyżej, stwierdził, że – cytuję – „w Polsce możliwość jazdy na rowerze to są 2-3 miesiące w ciągu roku. Tymczasem często szykujemy w miastach infrastrukturę, jakbyśmy tymi rowerami mogli jeździć cały rok”. Tak, jasne… Jechałem dzisiaj saniami, a ci, których widziałem byli dementorami z Azkabanu. Oj, Panie Ministrze, trzeba czasem pomyśleć, zanim palnie się coś głupiego…

Nie mogłem sobie odmówić tej odrobiny kąśliwości o lekkim zabarwieniu politycznym, ale już wracam na rowerowy szlak. Punktem zwrotnym był Most Zwierzyniecki. Miałem co prawda siłę i ochotę, aby jechać dalej, ale zapomniałem o jednym, małym, malutkim, subtelnym drobiazgu. Ostatnio było sucho, więc na moim łańcuchu radośnie połyskiwał smar na warunki suche. Dzisiaj po dwudziestu kilometrach był już wypłukany w stopniu, który zamienił napęd w jeden wielki instrument muzyki nowoczesnej, którego dźwięki wrzynały się w mój mózg i duszę, boleśnie je raniąc i doprowadzając do lekkiego szału. Zawróciłem więc i spokojnie pojechałem w stronę domu.



Szarość, szarość, szarość…