Trzy ostatnie kartki kalendarza pozostały do wypełnienia historii kolejnego roku. Niepojęta względność czasu sprawia, iż zdaje się, jakby dopiero wczoraj strzelały korki od szampana, a tymczasem już niebawem wzniesiemy nowe toasty, życząc sobie przeżycia lepszego czasu w lepszym świecie. Trudno w takiej chwili nie spojrzeć za siebie. Niby jesteś tu i teraz, ale Twój umysł i duch krążą gdzieś w oddali po ścieżkach minionych zdarzeń. Wspomnienia przywołane melodią sprzed lat, stają przed oczami, mieniąc się żywymi kolorami tak, jakby zostały powołane do życia wczoraj. Powracasz wciąż do chwil i miejsc minionych, chociaż dobrze wiesz, że to już nigdy nie powróci, a żyć będzie jedynie w powracających wspomnieniach. Nie zbudujesz wehikułu czasu, nie wrócisz, nie zaczniesz wszystkiego od nowa, a zapisać możesz jedynie świeżą kartę Twojej przyszłości.

Właśnie dzisiaj miałem taki nostalgiczny nastrój, gdy pod sklepieniem pochmurnego nieba jechałem, aby do kolekcji wielu tysięcy kilometrów dorzucić jeszcze te kilka, których brakowało mi do pokonania 2011 roku – najlepszego z rowerowego punku widzenia. Udało się! O niewiele, skromnie, subtelnie, delikatnie. Prawie rzutem na taśmę, bo pojutrze stary rok odejdzie w mrok historii. A przecież dwanaście miesięcy temu nie kreśliłem wielkich planów, mając jedynie nadzieję, że w każdym tygodniu uda mi się zaliczyć choćby jedną skromną przejażdżkę. Zaliczyłem ich w sumie 138, a każda z nich była ucieczką przed nieubłaganym upływem czasu i swoistym powrotem do lat, które nie były znaczone srebrem we włosach i bruzdami na twarzy. Ktoś powie: nihil novi, to zwykły kryzys wieku średniego. Być może, ale czyż nie jest to zdecydowanie zdrowsza jego odmiana?

Ten rok już zamykam, tradycyjnie dołączając jego fotograficzne podsumowanie. Na kolejny nie snuję planów, mając nadzieję, że znów będę się dobrze bawił, próbując uciekać przed codziennością i grając w chowanego z czasem. A czas – jak to czas – ucieka… cały czas.



2015 w kalejdoskopie